3.000

Hai 3.000km estabamos nun hostal en Honningsvåg esperando a que deixase de nevar. Agora estamos nunha gasolineira de Polonia esperando a que deixe de tronar. Moitas cousas teñen cambiado nestes tres mil quilómetros. Pasamos de suspirar por un raio de sol a buscar sombras coma desesperados, de levar comida para cinco días a facer a compra cada poucas horas, de ter 23h de sol a montar a tenda ás 8 para ter luz, de ver renos a ver vacas.

Pero tamén hai moitas cousas que seguen igual. Picábanos os mosquitos en Ivalo e séguennos a picar agora, seguimos cansando cada vez que facemos 40km, gústanos o mesmo lacazanear no saco pola mañá e, por moito que sigamos quitando cousas, a mochila segue a pesar.

Nestes 3.000 km tamén aprendemos moitas cousas. Aprendemos algo de noruego, sami, finés, estonio, letonio, lituano e polaco. Cales son as mellores cadeas de gasolineiras para ir ao lavabo. Somos máis rápidos que Bourne detectando enchufes onde cargar os móviles e o GPS xa non ten segredos para nós. Tamén aprendemos moito da xente que nos cruzamos, descubrimos a histoia do pobo Sami, celebramos cos fineses a chegada do verán e falamos cos estonios da súa relación con Rusia.

En Letonia vimos como vive unha parella nova que traballa no campo e en Lituania discutimos sobre nacionalismos. En Polonia xa sabemos que cando se entra nun bar pequeno é de boa educación darlle a man a todos os que están dentro, que a xente segue a usar a bici e o tren para ir ao traballo, e que nunca é demasiado cedo para un chupito de vodka.

Moitas cousas pasamos, moitas delas xa volas contamos, moitas están gravadas e moitas outras probablemente xa as teñamos esquecido. Agora que levamos a metade do camiño, paramos para mirar cara atrás e lembrar todo o que levamos camiñado, literalmente, e reafirmámonos unha vez máis en que, a pesares das bochas, das tendinites, do frío, das vagas de calor, do cansancio, das chamadas do banco e da morriña da xente á que queres, esta viaxe foi, e é, unha boa idea.

Agora quedan outros 3000km, difíciles e incertos, pero iso é tema para outra entrada.

Graciñas por estares aí a cada paso.

Andrés.


3,000 kilometres ago we were at a hostel in Honningsvåg waiting for the snow to stop falling. Now we are at a petrol station in Poland, waiting for the thunders to stop roaring. Many things have changed in these 3,000 kilometres. We’ve moved from yearning for a sunbeam to desperately looking for some shadow, from carrying enough food for five days to buying groceries every few hours, from having 23 hours of light to plant the tent at 8 so that we could still see something, from seeing reindeers to seeing cows.

But there are also many things that are still the same. We learnt some Norwegian, Sami, Finnish, Estonian, Latvian, Lithuanian and Polish. We know which petro station companies are the best to go to the toilet. We are now faster than Bourne at finding sockets to get our mobile devices charged, and GPSs don’t hold any secret to us. We also learnt a lot from the people we came across, we learnt Samis’ history, we celebrated with the Finns the arrival of the summer, and we talked about Estonia’s relationship with Russia with some Estonian natives.

In Latvia we saw the way of life of a young rural working couple, and in Lithuania we discussed the topic of nationalism. We now know that if you enter a small Polish bar is well seen to shake hands with every customer, and that Polish people keep using their bikes and trains to go to work, and that it’s never too early for a shot of vodka.

We went through a lot of things, many of them we already told you about, many others are filmed, and some of them we’ve probably already forgotten. Now that we are halfway through, we stop to look back and remember every step we’ve taken, literally, and we once again stand by what we’ve always thought: this journey was, and it still is, a good idea.

Now we have 3,000 kilometres more left, and they look hard and uncertain, but that’s a topic for another post.

Thanks for taking every step along with us.

Andrés.


Hace 3.000 kilómetros estábamos en un hostal en Honningsvåg esperando a que dejara de nevar. Ahora estamos en una gasolinera en Polonia esperando a que deje de tronar. Han cambiado muchas cosas en estos 3.000 kilómetros. Pasamos de suspirar por un rayo de sol a buscar sombras como desesperados, de llevar comida para cinco días a hacer la compra cada pocas horas, de tener 23 horas de sol a montar la tienda a las 8 para tener luz, de ver renos a ver vacas.

Pero también hay muchas cosas que siguen igual. Nos picaban los mosquitos en Ivalo y nos siguen picando ahora, seguimos cansándonos cada vez que hacemos 40 kilómetros, nos gusta lo mismo remolonear en el saco por la mañana y, por mucho que sigamos sacando cosas, la mochila sigue pesando.

En estos 3.000 kilómetros aprendimos también muchas cosas. Aprendimos algo de noruego, sami, finés, estonio, letonio, lituano y polaco. Cuáles son las mejores cadenas de gasolineras para ir al lavabo. Somos más rápidos que Bourne detectando enchufes donde cargar los móviles, y el GPS ya no tiene secretos para nosotros. También aprendimos mucho de la gente que nos cruzamos, descubrimos la historia del pueblo sami, celebramos con los finlandeses la llegada del verano y hablamos con los estonios de su relación con Rusia.

En Letonia vimos cómo vive una pareja joven que trabaja en el campo, y en Lituania discutimos sobre nacionalismos. En Polonia ya sabemos que cuando se entra en un bar pequeño es de buena educación darle la mano a todos los que están dentro, que la gente sigue usando la bici y el tren para ir al trabajo, y que nunca es demasiado pronto para un chupito de vodka.

Pasamos muchas cosas, muchas de ellas ya os las contamos, muchas están grabadas y otras muchas probablemente ya las hayamos olvidado. Ahora que llevamos la mitad del camino, paramos para mirar hacia atrás y recordar todo lo que hemos caminado, literalmente, y nos reafirmamos una vez más en que, a pesar de las ampollas, de las tendinitis, del frío y las olas de calor, del cansancio, de las llamadas del banco y de la morriña de la gente a la que quieres, este viaje fue, y es, una buena idea.

Ahora quedan otros 3.000 kilómetros, difíciles e inciertos, pero eso es tema para otra entrada.

Gracias por estar ahí a cada paso.

Andrés.

Tentación

Un suspiro, iso é o que o tren tarda en facer a distancia equivalente a un día ao noso paso.
É moi cómodo, ademais, ata os vellos trens polacos ofecen comodidades das que carecemos no noso día a día. O máis ruín dos asentos é polo menos igual de cómodo ca o chan. A paisaxe cambia moi rápido, o que para os que crecemos coa tele, afeitos aos seus 50Hz, é moito máis doado de dixerir que horas atravesando o mesmo bosque. Moito máis descansado, non hai nin que dicilo, o maior esforzo consiste en levantar a mochila ata o portaequipaxes. E é moito máis impermeable que o mellor “gore”, incluso baixo a choiva máis pertinaz.

Frescor, iso é o que respiras ao teu redor cando te das unha ducha diaria.
Xa o dicían os sabios, unha ducha diaria alonxa o médico da casa e deixa que outros se acheguen. Tras un día de calor, meterse baixo o chorro de auga fría antes de ires durmir é un deses pequenos grandes praceres que fan a vida máis agradable, unha sensación que nin a máis fresca de todas as toalliñas húmidas poderá xamais igualar.

Satisfación, iso é ter que afrouxarse o cinto despois de comer.
Incluso despois de cear. Estufados, ensaladas, grelladas, pastas, peixes, cereais, pasteis… tanta variedade, hai tantas cousas máis alá das barriñas e a pasta china. Un prato individual, do que comes tanto como queres, é algo que non se paga con cartos.

Profundo, é o sono que te atrapa entre as sabas e o colchón.
Non ter que inchar o colchón antes de ires durmir axuda a conciliar o sono, por algún motivo. Erguerse pola mañá sen saber se había pedras ou terróns baixo a cama é algo que ben seguro que a todos nos gusta.

Tras unha tarde suando baixo a treboada para facer un par de quilómetros, cear uns nudels e apartar o maior número de pólas posibles, puxémonos a soñar cunhas vacacións.

Coru.


A sigh, that’s the time the train needs to cover the distance that we make in one day.
It’s also really comfortable, even the old Polish trains offer some comfort our everyday routine lacks. The worst seat is at least as comfy as the floor. The landscape changes quickly, something that for those of us who grew up with the telly, used to its 50Hz, is much easier to swallow than those countless hours going through the same forest. And it’s also, needless to say, a lot less tiring. Placing the backpack into the overhead lockers is the greatest effort you will make. And it’s much more impermeable than the best “gore” fabric, even under the most persistent rain.

Freshness, that’s what you breathe all around you when you take a daily shower.
Wisemen know that, a shower a day keeps the doctor away, and allows others to come closer. After a hot day, stepping under the cold stream before going to sleep is one of those great, tiny pleasures that make life more enjoyable, a feeling that not even the freshest of wipes could even dream of matching.

Satisfaction, that’s having to loose your belt after lunch.
Even after dinner. Stews, salads, grills, fish, cereals, cakes… so much variety, there are so many things beyond cereal bars and Chinese pasta. An individual dish for you to eat as much as you want is something you cannot pay with money.

Deeply, that’s the way you sleep between your sheets and the mattress.
Not having to inflate the mattress before going to bed helps to get to sleep, for some reason. Waking up the next morning without knowing whether there were stones or lumps under the bed is something I’m sure we all like.

After an evening sweating under the storm to make a few kilometres, having some nudels for dinner and moving away as many tree branches as we could, we went on to dream of holidays.

Coru.


Un suspiro, eso es lo que el tren tarda en cubrir las distancia equivalente a un día a nuestro paso.
Es muy cómodo además, incluso los viejos trenes polacos ofrecen comodidades de las que carecemos en nuestro día a día. El más ruin de los asientos es al menos igual de cómodo que el suelo. El paisaje cambia con gran rapidez, lo que para los que crecimos con la tele, acostumbrados a sus 50Hz, es mucho más fácil de digerir que horas atravesando el mismo bosque. Mucho más descansado, no hay ni que decirlo, el mayor esfuerzo consiste en levantar la mochila hasta el portaequipajes. Es mucho más impermeable que el mejor “gore”, incluso bajo la más pertinaz lluvia.

Frescor, eso es lo que se respira a tu alrededor al darse una ducha diaria.
Ya lo decían los sabios, una ducha diaria aleja al médico de casa y permite que otros se acerquen. Tras un día de calor meterse bajo el chorro de agua fría antes de ir a dormir es uno de esos pequeños grandes placeres que hacen la vida más agradable, una sensación que ni la más fresca de las toallitas húmedas podrá jamás igualar.

Satisfacción, eso es tener que aflojarse el cinturón tras la comida.
Incluso tras la cena. Estofados, ensaladas, parrilladas, pastas, pescados, cereales, pasteles…tanta variedad, hay tantas cosas más allá de las barritas y la pasta china. Un plato individual, del que comes tanto como quieres, es algo que no se paga con dinero.

Profundo, es el sueño que te atrapa entre las sábanas y el colchón.
El no tener que hinchar el colchón antes de ir a dormir ayuda a conciliar el sueño, por algún motivo. Levantarse por la mañana sin saber si había piedras o terrones debajo de la cama es algo que seguro que a todos nos gusta.

Tras una tarde sudando bajo la tormenta para hacer un par de kilómetros, cenar unos nudels y apartar el mayor número de ramas posibles nos echamos a soñar con unas vacaciones.

Coru.

Riga (Letonia)

Baixo o sol chegamos a Riga, corremos ata unha ducha.

Visitamos Riga, cos seus edificios históricos e terrazas. Ata que caeu a noite e preguntamos onde ir:

– Buscades sexo? Todo o mundo vén a Riga na busca de sexo.

– Nós viñemos camiñando.

Entramos nun pub, ningunha moza se abalanzou sobre nós. O que non entendo, porque estamos de bastante bo ver. E no seguinte garito repítese a historia, entramos en plan “ey, tranquilos, a festa xa está aquí” e nada.

Decepcionado diríxome cara unha desas discotecas ás que van as rapazas vestidas de guerreiras, aquí non pode fallar. E non falla se tes unha boa carteira chea de billetes e a mesa ata arriba de botellas de champán… eses tipos lévanas de dúas en dúas. Volvo a equivocarme de sitio.

Sen máis tempo para buscar o amor en Riga, volvemos ao camiño e á calor. Por suposto, o sábado noite pasámolo no bosque pero, para máis inri, camiñando. Sí, fartos de sufrir pola calor decidimos probar unha nova estratexia: camiñar polas noites coa fresca.

A noite, á que estamos afeitos, trouxo novas sensacións. A que máis agradecemos foi o frescor, pero tamén que pola noite prestas máis atención aos ruídos: oes ás searas mecérense, aos bichos cantar e zumbar, cans ao lonxe… Ademais, as paisaxes adoptan outras formas e os animais abandonan o bosque e cruzan os campos diante de ti. Hai menos coches, pero máis vida nas estradas.

Buscar onde durmir faise máis difícil. Pola mañá, sen durmir o necesario, o sol aumenta a temperatura da tenda ata facer imposible permanecer no seu interior. Erguémonos e buscamos unha sombra onde pasar o día ata que caia a noite de novo.

Atopamos a sombra nos xardíns que rodean o castelo de Bauskas.

Caeu a noite e con ela unha tormenta. Ben frescos e mollados, dispoñémonos a cruzar a Lituania.

Xa estamos en Lituania…


We got to Riga under the son, and ran to find a shower.

We visited Riga, with its historical buildings and terraces. Until the night fell and we asked where to go:

– Are you looking for sex? Everybody comes to Riga looking for sex.

– We just came walking…

We entered a pub, no girl pounced on us. Which I don’t really get, we are quite handsome after all. And at the next pub, the same happens again. We enter with our “hey, you’re lucky, the party’s just arrived” attitude, and still nothing.

A bit let down, I go to one of those discos in which girls are dressed as warriors and there is no way I could ever fail again. And I wouldn’t have failed if I had happened to have a loaded wallet and hundreds of bottles of champagne on the table, which I didn’t. That kind of guys had girls in pairs! But I was at the wrong place again.

After running out of time to look for love in Riga, and we got back to the road and the heat. Of course, we spent Saturday night in a forest, and this time, to make it all a bit more dramatic, we spent the night walking. Yep, tired of suffering the heat wave we decided to try a new strategy: walking in the cool air at night.

The night brought new sensations. The one we were most thankful for was the cool atmosphere, but also that at night you pay more attention to sounds: you can hear the wheatfields shacking, the bugs buzzing and singing, dogs barking in the background… Apart from that, landscapes adopt new shapes and the animals leave the forest and walk across the fields in front of you. There are less cars, but the road looks more alive.

Looking for a place to sleep turned more difficult than expected. In the morning, without having slept a wink, the sun increases the tent’s temperature making it impossible to stay inside. We get up and look for a shadow where to spend the day until the night comes back again.

We found that shadow in the gardens surrounding Bauskas castle.

The night fell and a storm with it. Cool and wet, we got ready to cross to Lithuania.

We are already in Lithuania…


Bajo el sol llegamos a Riga, corrimos hasta una ducha.

Visitamos Riga, con sus edificios históricos y terrazas. Hasta que cayó la noche y preguntamos adónde ir:

– ¿Buscáis sexo? Todo el mundo viene a Riga en busca de sexo.

– Bueno, nosotros venimos caminando.

Entramos en un pub, ninguna mozuela se abalanzó sobre nosotros. Cosa que no entiendo, porque estamos de bastante buen ver. En el siguiente garito se repite la historia, entramos en plan “ey, tranquilos, la fiesta está aquí” y nada.

Decepcionado, me dirijo a una de esas discotecas a las que van las chicas vestidas de guerreras, aquí no puede fallar. Y no falla si tienes una buena cartera llena de billetes y la mesa hasta arriba de botellas de champán… esos tipos se las llevan de dos en dos. Me volví a equivocar de sitio.

Sin más tiempo para buscar el amor en Riga, volvimos al camino y el calor. Por supuesto el sábado noche lo pasamos en el bosque pero, para más inri, caminando. Sí, hartos de sufrir por el calor decidimos probar una nueva estrategia: caminar por las noches con la fresca.

La noche, a la que estamos acostumbrados, trajo nuevas sensaciones. La que más agradecemos el frescor, pero también que de noche prestas más atención a los ruidos: oyes cómo se mecen los campos de trigo, a la bichería cantar y zumbar, perros a lo lejos… Además, los paisajes adoptan otras formas y los animales abandonan el bosque y cruzan los campos delante de ti. Hay menos coches pero más vida en la carretera.

Buscar dónde dormir se hace más difícil. Por la mañana, sin dormir lo propio, el sol aumenta la temperatura de la tienda hasta hacer imposible permanecer en su interior. Nos levantamos y buscamos una sombra donde pasar el día hasta que caiga la noche otra vez.

Encontramos la sombra en los jardines que rodean el castillo de Bauskas.

Cayó la noche y con ella una tormenta. Bien frescos y mojados nos disponemos a cruzar a Lituania.

Ya estamos en Lituania…

Penevezys (Lituania)

Dúas noites atrás colámonos en Lituania. E digo que nos colamos porque, no noso afán por evitar as estradas principais, metémonos por un camiño e, aínda que este estaba cortado por un foso e había un sinal de prohibido… non lle fixemos nin caso e cruzamos. Ao principio non pasou nada, avanzamos un pouco e seguiu sen pasar nada, despois vimos unhas luces vir cara nós, pero tampouco pasou nada. Estabamos en Lituania.

Se algo está a marcar estés días é que estamos incomunicados. Estonia era o paraíso do wifi, e en Letonia máis ou menos arranxabas, pero Lituania é un deserto.

A última vez contaba cómo disimulabamos por Estonia. Pois seguimos disimulando cando deixamos Pärnu no medio dunha onda de calor como ninguén lembra aquí, o mellor verán en anos, din. Tonterías. Tanta calor non é boa, e moito menos se tes que camiñar cunhas melenas longas como as miñas, outrora orgullo e hoxe pesada carga que levo con moito estilo.

Desde Pärnu ata Riga seguimos a costa do Báltico. Praias de area branca e fina, chiringuitos con prezos desorbitados (como ten que ser nun chiringuito), millóns de mosquitos e tábanos e o mar… en fin, chámanlle mar a calquera cousa. Para empezar está soso, fáltalle sal para ser un mar de verdade. A profundidade é outro asunto, tes que te meter moi adentro para non tocar cos dedos no fondo ao intentar nadar. E aínda así nada garantiza que a túa barriga non vaia ir arrastrando pola area.

A continuación chegamos a Riga, pero iso mellor cóntovolo mañá.


Two nights ago we gatecrashed into Lithuania. And when I say we gatecrashed, I really mean it: in our eagerness to avoid the main roads, we took a pathway and, even though there was a ditch preventing us from walking forward and a “no entry” signal, we crossed the ditch anyway. Nothing happened at the beginning, we walked on and still nothing, and then we saw some lights approaching us, but once again, nothing happened. We were in Lithuania.

What’s really defining these days is the fact of being out of connection. Estonia was a wifi paradise, in Latvia we somehow managed, but Lithuania is a dessert.

Last time I told you how we were all the time pretending in Estonia. And we were still pretending when we left Pärnu in the middle of the most intense heat wave anyone here can remember. Best summer in years, they say. Nonsense! So much heat is not good at all, especially if you have to walk with such a long hair as mine, one that made me feel proud in the past and has now become a heavy burden that I carry with style.

From Pärnu to Riga we followed the Baltic coast. White sand beaches, extremely high priced beach bars (the way beach bars have to be), millions of mosquitos and horseflies, and the sea… well, they call anything a sea! To start with, it’s almost saltless, which doesn’t help. And then its depth… you need to go really far to get to swim without touching the bottom with your fingers. And still, don’t take for granted that you belly won’t just drag along the sand.

And then we got to Riga, but I’ll tell you all about that tomorrow.


Hace dos noches nos colamos en Lituania. Digo nos colamos porque, en nuestro afán por evitar las carreteras principales, nos metimos por un camino y a pesar de que el camino se cortaba en un foso y había una señal de prohibido… hicimos caso omiso y cruzamos. Al principio no pasó nada, avanzamos un poco y siguió sin pasar nada, luego vimos unas luces venir hacia nosotros pero no pasó nada tampoco. Estábamos en Lituania.

Si algo está marcando estos días es que estamos incomunicados. Estonia era un paraíso en lo que a WIFIs se refiere y en Letonia más o menos te arreglabas, pero Lituania es un desierto.

La última vez contaba cómo disimulábamos por Estonia. Y seguíamos disimulando cuando dejamos Pärnu en medio de una ola de calor como no recuerdan aquí arriba, el mejor verano en años dicen. Tonterías. Tanto calor no es bueno y mucho menos si tienes que caminar con unas melenas como las que gasto, otrora orgullo y hoy pesada carga que llevo con mucho estilo.

Desde Parnu hasta Riga seguimos la costa del Báltico. Playas de arena blanca y fina, chiringuitos con precios desorbitados (como debe ser en un chiringuito), millones de mosquitos y tábanos  y el mar… ejem, le echan un poco de valor llamándole mar. Para empezar está soso, le falta sal para ser un auténtico mar. La profundidad es otro asunto, tienes que meterte muy adentro para que al intentar nadar no toques con los dedos el fondo y aún así no está garantizado que no arrastres la barriga por el fondo.

A continuación llegamos a Riga, pero eso mejor os lo cuento mañana.

Pärnu (Estonia)

Van xa un montón de días desde a derradeira vez que lle demos uso ao teclado do ordenador. Desde esa última vez pasaron moitas cosas, quizais a máis importante sexa que cambiamos de país. Atrás deixamos as costas de Finlandia, montamos nun ferry e cruzamos o Báltico. En Finlandia quedaron unha morea de amigos e moitas vivencias, un mes e medio de camiñatas entre piñeiros, saunas e mosquitos.

A Estonia chegamos polo porto de Tallinn, o auditorio-fortaleza de época soviética danos a benvida a esta histórica cidade e aos Países Bálticos, os tres grandes descoñecidos para nós nesta viaxe. As rúas da zona vella de Tallinn invitan a perderse e os prezos invitan a sentar nunha terraza e de darse unha pequena homenaxe. Non é que regalen as cousas, pero vindo de onde vimos todo parece barato.

Aloxámonos nun albergue e claro, pronto un grupo de mozos interraileiros sen experiencia na vida solicitou os nosos servizos como expertos que estamos feitos. Non decepcionamos e seguimos a un australiano alborotador ata un bar. E puidemos comprobar que ir en tren é máis descansado ou que ser novo é máis doado, porque non lles aguantamos o ritmo e marchamos pronto da noite en Tallinn. Quizais as noites anteriores en Helsinki tivesen tamén algo que ver.

Amenceu un día de calor abafante e disimulamos as ganas de quedar en Tallinn botando as mochilas ás costas, continuamos disimulando as ganas de quedar mentres abandonábamos a cidade por unha gran avenida rodeada de edificios sobrios coma un abstemio, seguimos disimulando todo o día ata que atopamos un discreto lugar onde prantar a tenda. Aquí xa non hai “Everyman’s Rights” que vallan, xa non se pode acampar no xardín de ninguén. Pero ao final disimulamos tan ben que o día seguinte seguimos camiñando. E ao outro tamén.

Atravesamos bosques, xa máis frondosos, inmensos prados, pobos que parecen de estreo e outros nos que os anos xa pesan. Pasamos calor (vai moita!), porque ademais aquí arriba é no verán cando chove, o que fai que a humidade suba un 3000% aproximadamente, tirando polo baixo. Chegamos a Pärnu, capital estival de Estonia, unha rápida visita á praia e a descansar… supoño que ninguén me crería se dixese que tras tres días camiñando saímos a dar unha volta pola axitada vida nocturna deste pobo.

Hoxe toca disimular as ganas de tirarnos e pasar o día na praia…

Coru.


It’s been already a few days since the last time we somehow used our laptop’s keyboard. Many things have happened since, the most important being probably that we are in a new country now. We left behind the Finnish seaside, took a ferry and crossed the Baltic sea. Back in Finland stayed many friends and experiences, a month and a half of walking among pines, saunas and mosquitos.

Tallinn’s port was the first thing we got to see in Estonia, along with a fortress-auditorium from the soviet time, welcoming us into this historical city and the Baltic States, the only three countries completely new to us in this trip. Tallinn’s old town streets invite the visitors to get lost, and the prices to sit on a terrace and give themselves a little treat. Not that they give anything away, but coming from Finland everything looks cheap.

We stayed in a hostel and, of course, soon a group of inexperienced young interrailers needed our expert services. We didn’t let them down and we followed a noisy aussie guy into a bar. And there we realised that travelling by train is probably less tiring or that being younger is easier, because we couldn’t keep up with their energy and retired quite early from Tallinn night. Or maybe the previous nights in Helsinki had something to do with our lack of energy.

The next day dawned terribly warm, and we had to hide our wish of staying in Tallinn by carrying our backpacks, and we kept on pretending we didn’t want to stay while we were leaving the city through a long avenue surrounded by sober-as-teetotaler buildings, and we pretended the whole day until we found a place where to camp our tent. No more “Everyman’s Rights” here, we cannot camp at anybody’s garden anymore. But in the end we were so good at pretending that we kept on walking the next day. And the next one as well.

We walked across thicker forests, giant lawns, new and old looking villages. And we suffered the heat (it’s too warm!), because up here (so we found out) summer is a raining season, which makes humidity increase in a 3,000% aprox. We got to Pärnu, Estonia’s summer capital, payed a small visit to the beach and rested… I guess nobody would believe me if I said that after three non-stop walking days we went out to discover this village’s nightlife.

And today it’s time to pretend we don’t want to just lay down and spend the day on the beach…

Coru.


Ya hace un montón de días desde la última vez que le dimos uso al teclado del ordenador. Desde esa última vez pasaron muchas cosas, quizás la más importante sea que cambiamos de país. Atrás dejamos las costas de Finlandia, nos montamos en un ferry y cruzamos el Báltico. En Finlandia quedaron un montón de amigos y muchas vivencias, un mes y medio de caminatas entre pinos, saunas y mosquitos.

A Estonia llegamos a través del puerto de Tallinn, el auditorio-fortaleza de época soviética nos da la bienvenida a esta histórica ciudad y a los Países Bálticos, los tres grandes desconocidos para nosotros en este viaje. Las calles de la zona monumental de Tallinn invitan a perderse y los precios invitan a sentarse en una terraza y darse un pequeño homenaje. No es que regalen las cosas, pero viniendo de donde venimos todo nos parece barato.

Nos alojamos en un albergue y claro, un grupo de jóvenes interraileros sin experiencia en la vida solicitó nuestros servicios como expertos que estamos hechos. No decepcionamos y seguimos a un australiano alborotador hasta un bar. Se ve que ir en tren es más descansado o que ser joven es más fácil porque no les aguantamos el ritmo y nos retiramos pronto de la noche en Tallinn. Quizás las noches anteriores en Helsinki también influyeran.

Amaneció un día de calor sofocante y disimulamos las ganas de quedarnos en Tallinn echándonos las mochilas al hombro, seguimos disimulando las ganas de quedarnos mientras abandonábamos la ciudad por una gran avenida rodeada de edificios sobrios como un abstemio, seguimos disimulando todo el día hasta que encontramos un discreto lugar donde plantar la tienda. Aquí ya no hay “Everyman´s Rights” que valgan, ya no vale acampar en el jardín de nadie. Al final disimulamos tan bien que al día siguiente seguimos caminando. Y al otro también.

Atravesamos bosques, ya más frondosos, inmensos prados, pueblos que parecen de estreno y otros a los que les pesan los años. Pasamos calor, hace mucho, pero se ve que además aquí arriba es en verano cuando llueve, lo que hace que la humedad suba hasta aproximadamente un 3000%, tirando por lo bajo. Llegamos a Pärnu, la capital veraniega de Estonia, una rápida visita a la playa y a descansar, supongo que nadie me creería si digo que tras tres días caminando salimos a dar una vuelta por la agitada vida nocturna de este pueblo.

Hoy toca disimular las ganas de tirarnos a pasar el día en la playa…

Coru.

Juhannus

Vou tratar de describir o que vexo ao meu redor.

Laura e Katja voltan do pantalán e Kaisa sácalles fotos. Ami intenta darlle unha masaxe a Coru, pero polos gritos que escoito, as costas de Coru non están pola labor de ceder.

Eu estou sentado no porche dunha pequena casa de madeira pintada de azul escuro. Diante de min, un claro entre as árbores permíteme ver o lago. Acaba de empezar a chover, pero polo que se ve no ceo non parece que vaia durar moito. Reviso o tempo e as predicións son boas para esta fin de semana, e iso é importante, porque este é un dos momentos máis importantes do ano pra os fineses.
Porque Finlandia, aínda que non o pareza, está deseñada para o verán.

Lagos, bosques, bo clima e horas e horas de sol converten este lugar nun sitio marabilloso no que pasar a estación estival, e os fineses sábeno. E por iso, hoxe, coa sauna prendida, a cervexa ben fría e mirando cara un lago, todo o país celebra a chegada do verán.

Hyvää Juhannusta!!

Andrés.

(Artigo escrito o pasado 23 de xuño, na noite de San Xoán).


I’ll try to describe what I see around me.

Laura and Katja come back from the pier, and Kaisa takes pictures of them. Ami tries to give Coru a massage, but something in the screaming I’m hearing tells me that Coru’s back won’t give in so easily.

I’m sitting on the porch of a small blue wooden house. In front of me, a clearing among the trees lets me see the lake. It just started raining, but something in the sky tells me that it will stop soon. I check the weather and the forecast is good for the weekend, which is important, given that this is one of the most important times in the year for Finnish people.

Because Finland, believe it or not, has been designed for summer. Lakes, forests, good weather, and an ever present sun make this place a wonderful location to be during the season, and Finns are aware of it. And that’s why today, with the sauna on, a really cold bear, and staring at a lake, the whole country welcomes the summer season.

Hyvää Juhannusta!!

Andrés.

(This post was written on June 23, Saint John’s Eve).


Voy a intentar describir lo que veo a mi alrededor.

Laura y Katja vuelven del pantalán mientras Kaisa les hace fotos. Ami intenta darle un masaje a Coru, pero por los gritos que oigo creo que la espalda de Coru no quiere ceder.

Yo estoy sentado en el porche de una casita de madera pintada de azul oscuro. Delante de mí, un claro entre los árboles me permite ver el lago. Acaba de empezar a llover, pero el estado del cielo me hace intuir que no va a durar mucho. Reviso o tempo y las predicciones son buenas para este fin de semana, y eso es importante, porque este es uno de los momentos más importantes del año para los finlandeses.

Porque Finlandia, aunque no lo parezca, está diseñada para el verano. Lagos, bosques, buen clima, y horas y horas de sol convierten este lugar en un sitio maravilloso en el que pasar la estación estival, y los finlandeses lo saben. Y por eso hoy, con la sauna encendida, la cerveza bien fría y enfrente de un lago, todo el país celebra la llegada del verano.

Hyvää Juhannusta!!

Andrés.

(Artículo escrito el pasado 23 de junio, en la noche de San Juan).

Rural

É a setima vez que visito Finlandia, e en todas estas ocasións tiven a oportunidade de visitar gran parte do país, sobre todo o norte e o sur. Pero hai unha Finlandia que descoñecía, aínda que tivera pasado moitas veces por ela: a Finlandia rural.

O feito de ir camiñando permite observar con moita máis calma todo o que normalmente pasa correndo por detrás da ventanilla do teu coche, e descubrir así que detrás desas fermosas casetas vermellas de madeira existe unha actividade agrícola e gandeira que eu descoñecía.

Sempre souben da actividade forestal, e en certa maneira supoño que pensaba que a xente desas casas viviría da madeira, pero descoñecía a vida gandeira agachada tan só uns metros detrás da liña de árbores que se ve desde a estrada.

Granxas, gando, leiras, sembrado, tractores e todas esas cousas que teñen a gandería e a agricultura e que, por algunha extraña razón, non esperaba atopar aquí. E faime ilusión atopar algo que me lembra ás granxas galegas, sorpréndome con algunhas diferencias (sabíades que hai tractores de oito rodas?); pero, sobre todo, decátome de que por moito que teña visitado este país, por moito que me guste e por moito que crea saber del, aínda me sorprenden cousas tan sinxelas como atopar un prado cheo de vacas tomando o sol.

É que no fondo sigo a ser un turista.

Andrés.


This is my seventh time in Finland, so I’ve already visited many areas of the country, especially the north and the south. But there is a Finland that was still unknown to me, even though I had passed by it many times: rural Finland.

We travel on foot, which makes it easier to observe and really enjoy all those landscapes that usually just run behind the car’s window, and that way, discover that, behind those beautiful red wooden houses, lies a forest and stockbreeding activity I had never known about.

I always knew about the forest activity and I guess I somehow thought that the inhabitants of those houses would make a living from wood, but I had no idea about the stockbreeding life hidden just a few metres behind the line of trees that can be seen from the road.

Farms, cattle, sown fields, tractors, and all of those things surrounding stockbreeding and agriculture that, for some strange reasons, I didn’t expect to find here. And it makes me happy to come across something to remind me of Galician farms, and I’m surprised with some of the differences (did you know that there are 8-wheeled tractors?). But, most of all, I realise that no matter how much I’ve visited this place, how much I love it or how much I believe to know about it, I keep on being surprised by simple facts such as finding a field full of cows laying under the sun.

I guess I keep on being a tourist after all.

Andrés.


Es la séptima vez que piso Finlandia, y en todas estas ocasiones tuve la oportunidad de visitar gran parte del país, sobre todo el norte y el sur. Pero hay una Finlandia que desconocía, aunque había pasado muchas veces por ella: la Finlandia rural.

El hecho de ir caminando permite observar con mucha más calma todo lo que normalmente pasa corriendo por delante de la ventanilla de tu coche, y descubrir así que, detrás de esas bonitas casetas rojas de madera, existe una actividad agrícola y ganadera que yo desconocía.

De la industria forestal siempre supe algo, y en cierta forma supongo que pensaba que la gente de esas casas viviría de la madera, pero no se me había pasado por la cabeza la vida ganadera escondida unos metros detrás de la línea de árboles que se ve desde la carretera.

Granjas, ganado, campos, sembrado, tractores y todas esas cosas que tienen la ganadería y la agricultura y que, por alguna extraña razón, no esperaba encontrarme aquí. Y me hace ilusión encontrar cosas que me recuerdan a las granjas gallegas, me sorprendo con algunas diferencias (¿sabíais que hay tractores de ocho ruedas?), pero, sobre todo, me doy cuenta de que por mucho que haya visitado este país, por mucho que me guste y por mucho que crea conocerlo, aún me sorprenden detalles tan sencillos como encontrar un prado lleno de vacas tomando el sol.

Si es que en el fondo sigo siendo un turista.

Andrés.

Rovaniemi

Scott, Amundsen, Shackelton, nomes ligados á historia da exploración polar, á que agora hai que engadir os nomes de Andrés Fraga e Juan Rivas. A nosa fazaña para merecer un lugar nesta historia: percorrer os 700 quilómetros que separan Nordkapp do Círculo Polar totalmente fóra de tempada.

Nordkapp e a estrada que o une con Rovaniemi son lugares bastante turísticos e, polo tanto, con moitos servizos para os turistas, sobre todo autocaravaneiros e moteiros. Pero esta xente (con bo criterio) aparece uns poucos meses ao ano: xuño, xullo e agosto. Así que a meirande parte destes bares, tendas, estacións de servizo ou áreas de descanso nesta época están pechados.

Cargar con máis comida e non ter onde abrigarnos nos días de mal tempo foron os principais obstáculos. Non obstante, tamén houbo vantaxes, como estradas con pouco tráfico, tema de conversa (case todas as nosas interaccións cos locais comenzaron por un “Why are you here so early?”) e sobre todo a tranquilidade.

Percorrer o Rujanpulko no PN Urho Kenkonen sen atopar a ninguén foi todo un luxo de 30 quilómetros a través de bosques e natureza salvaxe. Gozar da vida ociosa en Saariselkä con todos os servizos do hotel para nós foi un pracer. Parar nalgunha das tendas abertas e ser atendidos con todo o tempo do mundo, chegando ata a estar un rato falando cos dependentes, unha verdadeira curiosidade.

Despedímonos do Círculo Polar con un pouco de mágoa: non chegamos a ver o Sol de Medianoite. Por moi pouco, pero fomos máis rápidos no noso avance cara o sul. Cando saímos de Nordkapp faltaban poucos días para que o sol non se puxese no horizonte durante as 24 horas do día, e agora en Rovaniemi faltan uns poucos días para que poidan disfrutar do sol todo o tempo. Teremos que esperar a outra ocasión, quizais algunha futura edición do Sodankylä Midnight Sun Film Festival.

Coru.


Scott, Amundsen, Shackelton, names tied to polar exploration history, to which Andrés Frga and Juan Rivas’ names should be added. Our great deed to deserve a place among all those brave men? We covered the 700 km separating Nordkapp from the Polar Circle totally out of season.

Nordkapp and the road that takes you from there to Rovaniemi are quite touristic and, therefore, filled with services for tourists, especially caravan drivers and bikers. But these people (out of good criteria) only come three months a year: june, july and august. So most of these bars, shops, gas stations or resting areas are closed this time of the year.

Carrying more food and not having where to take shelter when the weather became terrible were our main obstacles. But we also had our advantages: roads without traffic, topic of conversation (most of our conversations with the locals started with “Why are you here so early?”) and, especially, peace.

Travelling the Rujanpulko in the National Park Urho Kenkonen without finding anyone on the way was a complete luxury. 30 km through forests and wild nature. Enjoying an ocious life in Saariselkä with all hotel services for us was a pleasure. Stopping in any of the opened stores and being served without hurries, even starting conversations with the shop assistants, an absolute curiosity.

We said goodbye to the Polar Circle only with one fault: we didn’t get to see the Midnight Sun. And we were close, but we were faster walking south. We left Nordkapp only a few days before the sun would stay over the horizon during the 24 hours of a day, and now in Rovaniemi it’s still a few days until they’ll be able to enjoy that all-time sun. Maybe next time, who knows when, maybe at some future edition of the Sodankylä Midnight Sun Film Festival.

Coru.


Scott, Amundsen, Shackelton, nombres ligados a la historia de la exploración polar, a la que ahora hay que añadir los nombres de Andrés Fraga y Juan Rivas. Nuestra hazaña para merecer un lugar en esta historia: recorrer los 700km que separan Nordkapp del Círculo Polar totalmente fuera de temporada.

Nordkapp y la carretera que lo une con Rovaniemi son lugares bastante turísticos y, por lo tanto, con muchos servicios para los turistas, sobre todo autocaravaneros y moteros. Pero esta gente (con buen criterio) aparece unos pocos meses al año: junio, julio y agosto. Así que la mayoría de estos bares, tiendas, estaciones de servicio o áreas de descanso en esta época están cerrados.

Cargar con más comida y no tener donde guarecernos los días de mal tiempo fueron los principales inconvenientes. Aunque también tuvo sus ventajas, como tener carreteras con poco tráfico, tema de conversación (prácticamente todas nuestras conversaciones con lugareños comenzaron por un “Why are you here so early?”) y, sobre todo, la tranquilidad.

Recorrer el Rujanpulko en el PN Urho Kenkonen sin encontrarnos absolutamente a nadie fue todo un lujazo, 30 km a través de bosques y naturaleza salvaje. Disfrutar de la vida ociosa en Saariselkä con todos los servicios de hotel para nosotros fue un placer. Parar en alguna de las tiendas abiertas y ser atendidos con todo el tiempo del mundo, llegando incluso a entablar conversación, una verdadera curiosidad.

Nos despedimos del Círculo Polar con una pequeña pena: no llegamos a ver el Sol de Medianoche. Por muy poco, pero fuimos más rápidos en nuestro avance hacia el sur. Cuando salimos de Nordkapp faltaban pocos días para que el sol no se pusiera en el horizonte durante las 24 horas del día y ahora en Rovaniemi faltan unos pocos días para que puedan disfrutar del sol todo el tiempo. Tendremos que esperar a otra ocasión, quizás alguna futura edición del Sodankylä Midnight Sun Film Festival.

Coru.

Saariselkä

Desde que entramos en Finlandia os quilómetros vanse sucedendo, pero a paisaxe case non cambia.

Cruzamos a fronteira con Noruega hai unha semana. Chegamos unha tarde a Karigasniemi, vila fronteriza (fronteira tipo western), entramos no saloon tras atar aos nosos cabalos, digo, entramos no bar tras apoiar as nosas mochilas contra unha parede. Pedimos unhas cervexas, coma sempre.

-¿Habláis español? -preguntou unha señora con castelán trémulo -, yo aprendí con un “listen and repeat”. Aí quedou o seu castelán.

Hockey cervexa, karaoke, sauna, personaxes e moita hospitalidade ata que a mañá botounos á estrada.

Tres días pasaron ata chegar a Inari, tres días de bosque mixto, renos e lagos xeados. Finlandia é un sitio fermoso, non hai dúbida, é unha mágoa que as árbores non deixen ver o bosque. Literalmente.

Inari xa non ten aspecto fronterizo, ten menos tendas. Voltamos ao entrar no saloon, que ademais é o noso hotel. O Hotel Inari, é sábado pola noite e din que estamos no lugar axeitado. Poñémonos a camiseta limpa.

Os buscadores de ouro non son a xente máis festiva coa que teño estado.

Máis bosque mixto tapado polas árbores, lagos xeados pero en proceso de desxeo ao avanzar a estación (a pasos axigantados) e máis renos.

Hoxe día de repouso a todo tren en Saariselkä, rodeados dun espectacular bosque mixto… pero esta vez estamos na montaña, hai sitios desde os que se ve o bosque.


Since we entered Finland, kilometres keep on passing by, but the landscape stays almost unchanged.

We crossed the border with Norway a week ago. We got one afternoon to Karigasniemi, a border village, western-like, we entered the saloon after leaving our horses outside, I mean, we entered the bar after leaving our backpacks next to a wall. We ordered two beers, as usual.

-¿Habláis español? -a lady asked in a trembling Spanish -yo aprendí con “listen and repeat”. And there stayed her Spanish.

Hockey, beer, karaoke, sauna, strange characters and a great hospitality, until the morning kicked us out to the road again.

Three days went by until we reached Inari, three days of mixed forests, reindeers and frozen lakes. Finland is a beautiful place, it’s a shame the trees won’t let you see the forest. Literally.

Inari looks no longer like a western, it has less shops. We entered the saloon again, which also happens to be our hotel. Hotel Inari, it’s Saturday night and they say we are in the right place. We put our clean t-shirts on.

Gold hunters are not the most festive people I’ve ever stumbled upon.

More mixed forests, frozen lakes but already on their way to thaw as the season keeps progressing (at huge paces), and more reindeers.

Today is time for extreme resting in Saariselkä, surrounded by a spectacular mixed forest… but this time we are on the mountain, and there are places you can see the forest from.


Desde que entramos en Finlandia los kilómetros se van sucediendo pero el paisaje apenas.

Cruzamos la frontera con Noruega hace una semana. Llegamos una tarde a Karigasniemi, pueblo fronterizo (frontera tipo western), entramos en el saloon tras atar nuestros caballos, digo, entramos al bar tras apoyar nuestras mochilas contra una pared. Pedimos unas cervezas, como siempre.

-¿Habláis español? – Preguntó una señora con un tembloroso castellano- Yo aprendí con un “listen and repeat”- Ahí quedó su castellano.

Hockey, cerveza, karaoke, sauna, personajes y mucha hospitalidad hasta que la mañana nos echó a la carretera.

Tres días pasaron hasta llegar a Inari, tres días de bosque mixto, renos y lagos helados. Finlandia es un sitio precioso, sin duda, una lástima que los árboles no dejen ver el bosque. Literalmente.

Inari ya no tiene aspecto fronterizo, tiene menos tiendas. Volvemos a meternos en el saloon, que además¡ es nuestro hotel. El Hotel Inari, es sábado por la noche y dicen que estamos en el lugar adecuado. Nos ponemos la camiseta limpia.

Los buscadores de oro no son la gente más festiva con la que tropecé.

Más bosque mixto tapado por los árboles, lagos helados pero en proceso de deshielo al avanzar la estación (a pasos agigantados) y más renos.

Hoy día de reposo a todo tren en Saariselkä, rodeados de un espectacular bosque mixto… pero esta vez estamos en la montaña, hay sitios desde donde se ve el bosque.

Inari

Sempre arriba, sempre a tope.

Xa estamos en Finlandia. A base de ibuprofeno e voltarén, tirando de Compeed e coa ilusión que nos caracteriza imos facendo quilómetros. As temidas dores apareceron: tendinite, ampolas e demais.

Quedaron esquecidos unha noite (por decir algo) en Lakselv. Sempre arriba, sempre a tope.

Pola mañá aí seguían.

En Karasjok visita ao ambulatorio para que amablemente nos recomendasen lecer e voltarén. ¿Lecer? Sempre arriba, sempre a tope.

Chegou a calor nestes últimos días, con él as ampolas, mañá máis calor. Calor tenndo en conta que estamos no ártico, pero suficiente. Pés parcheados e ilusión. Sempre arriba, sempre a tope.

Ibuprofeno e voltarén, tirando de Compeed e coa ilusión que nos caracteriza, unha semana sen lecer que nos marcamos, e aínda quedan tres días ata o próximo repouso.

Sempre arriba, sempre a tope.


Upwards and onwards.

We are already in Finland. Thanks to ibuprofen and Voltarén, with some Compeed and with the hope we are driven by, we keep on adding up kilometres. The dreaded pains appeared: tendonitis, blisters and so on.

We forgot about them one night (so called) in Lakselv. Upwards and onwards.

The next morning, they were still there.

In Karasjok we visited the doctor, and he gently recommended rest and Voltarén. Rest? Upwards and onwards.

Warm weather arrived these last days, and brought with it some blisters. Tomorrow it’ll be even warmer. The warm weather you can talk about being in the Arctic, but still. It’s more than enough. Patched feet and hope. Upwards and onwards.

Ibuprofen and Voltarén, with some Compeed and with the hope we are driven by, we decided to make a whole week without any rest. We still have three days left until that point.

Upwards and onwards.


Siempre arriba, siempre a tope.

Ya estamos en Finlandia. A base de ibuprofeno y Voltarén, tirando de compeed y con la ilusión que nos caracteriza vamos haciendo kilómetros. Los temidos dolores aparecieron: tendinitis, ampollas y demás.

Quedaron olvidados una noche, es un decir, en Lakselv. Siempre arriba, siempre a tope.

Por la mañana ahí seguían.

En Karasjok visita al ambulatorio para que amablemente nos recomendaran descanso y Voltarén, ¿descanso? Siempre arriba, siempre a tope. El voltarén si.

Llegó el calor en estos últimos días, con él ampollas, mañana más calor. Calor teniendo en cuenta que estamos en el ártico pero suficiente. Pies parcheados e ilusión. Siempre arriba, siempre a tope.

Ibuprofeno y Voltarén, tirando de compeed y la ilusión que nos caracteriza, una semana sin descanso que nos marcamos, aún nos quedan tres días hasta el próximo reposo.

Siempre arriba, siempre a tope.