Xa 3 Anos

Fai hoxe tres anos comezábamos a nosa andaina dende Nordkapp. Durante os sete meses que tardamos en chegar a casa estivéchedes con nos día a día a través da nosa páxina e das redes sociais, dándonos ánimos, consellos, contándonos as vosas historias e facendo a nosa viaxe moito máis interesante. Por iso vos fúchedes todos compañeiros de viaxe.

Por todo ese apoio que nos déchedes, e por que hoxe, tres anos máis tarde máis de 3.500 seguides pendentes de nos, debémosvos algo. E estamos a traballar para devolvérvolo.

Hace ahora tres años comenzábamos nuestro camino desde Nordkapp. Durante estos siete meses que tardamos en llegar a casa nos acompañasteis día a día a través de nuestra página y redes sociales, dándonos ánimos, consejos, contándonos vuestras historias y haciendo nuestro viaje mucho más interesante. Por eso todos vosotros fuisteis nuestros compañeros de viaje.

Por todo ese apoyo, y por que hoy, tres años más tarde, más de 3.500 seguís pendientes de nosotros, os debemos algo. Y estamos trabajando para devolvéroslo.

Three year ago we started our journey from Nordkapp. During those seven months we walk home you where with us day by day through our web and social medias. You gave us strength and advise, you tell us your stories and made our trip more interesting. That’s why you were our partners in this trip.

For all this support and because even today 3.500 of you are still following us, we owe you something. And we are working to fix that.

Aniversario

Vai xa máis dun ano desde que comezamos a camiñar desde Norkapp. A estas alturas andaríamos camiño de Karasjok, xa coa fronteira finlandesa en mente. Xusto o día que cruzabamos esa fronteira, falábamos cunha xornalista que nos preguntaba se, despois de dúas semanas camiñando, víamos posible o acabar a viaxe. Como era de esperar, dixemos que si, aínda que naquel momento a tendinite xa aparecera nun dos meus xeonllos e aínda faltaba por chegar o outro e mailas bochas.

O certo é que o comezo foi duro. Pero segundo avanzaron as semanas e os meses parece que o corpo se foi facendo á idea, e agora, cando reviso as copias de mostra das fotos da exposición tratando de escribir os textos que as acompañen, unha estraña sensación de distancia e proximidade ronda a miña cabeza.

En certa forma parece que hai anos de todo iso, cando vexo as fotos de Noruega dáme a sensación de que foi outra viaxe, e o mesmo nos pasaba cando xa andabamos por Centroeuropa. Pero despois, cando lle dou unha volta completa, e volvo a revisar todas as imaxes , as historias e momentos volven a min e lembro algunhas das aventuras e desventuras con todo luxo de detalles.

Moitas desas aventuras non quedaron rexistradas e escápanse da memoria, da miña e da de Coru. É por iso que temos tantas ganas de ver a exposición rematada, para, en certa forma, conxelar eses bos momentos que aínda gardamos desta gran viaxe.

A paixón por viaxar que nos levou a iniciar hai agora un ano esta viaxe fai que escriba estas liñas desde un lugar moi diferente dos que percorremos, pero que merece a mesma atención: os campos de refuxiados Saharauís de Tindoug.

Hoxe desde unha haima, coma hai un ano desde a tenda de campaña.

Graciñas por estar ao outro lado.

Andrés


Ya hace más de un año que empezamos a caminar desde Nordkapp. A estas alturas andaríamos camino de Karasjok, ya con la frontera finlandesa en mente. Justo el día que cruzábamos esa frontera, hablábamos con una periodista que nos preguntaba si, después de dos semanas caminando, veíamos posible acabar el viaje. Como era de esperar, dijimos que sí, aunque en aquel momento la tendinitis ya había aparecido en una de mis rodillas, y aún faltaba que llegara a la otra y las ampollas.

La verdad es que el principio fue duro. Pero según avanzaron las semanas y los meses parece que el cuerpo se fue acostumbrando a la idea, y ahora, cuando reviso las copias de muestra de las fotos de la exposición tratando de escribir los textos que las acompañen, una extraña sensación de lejanía y cercanía ronda mi cabeza.

En cierta manera parece que hace años de todo eso, cuando veo las fotos de Noruega me da la sensación de que fue otro viaje, y lo mismo nos pasaba cuando ya estábamos por Centroeuropa. Pero después, cuando le doy una vuelta completa y vuelvo a revisar todas las imágenes, las historias y los momentos vuelven a mí y recuerdo algunas de las aventuras y desventuras con todo lujo de detalles.

Muchas de esas aventuras no quedaron registradas y se escapan de la memoria, de la mía y de la de Coru. Es por eso que tenemos muchas ganas de ver la exposición acabada para, de cierta forma, congelar esos buenos momentos que todavía guardamos de este gran viaje.

La pasión por viajar que nos llevó a iniciar hace ahora un año este viaje hace que escriba estas líneas desde un lugar muy diferente de los que recorremos, pero que merece la misma atención: los campos de refugiados Saharauis de Tindoug.

Hoy desde una haima, como hace un año desde la tienda de campaña.

Gracias por estar al otro lado.

Andrés.


It’s been more than a year since we started walking from Nordkapp. This time last year we were probably getting to Karasjok, already thinking about the Finnish border. Precisely the day we crossed that border, we were talking to a journalist who asked us if, after two weeks walking, we still thought it would be possible to finish the journey. Of course, we said we did, even though at that time one of my knees was already suffering from a tendonitis, and my other knee’s tendonitis and all the blisters had not arrived yet.

To be honest, the beginning of the journey was hard. But as weeks and months went by, our bodies stated to get used to the idea, and now, when I go through the pictures I’ve been picking for the exhibition trying to write the texts to go with them, a strange feeling of closeness and distance goes round in my head.

It somehow looks as if it all happened years ago, whenever I see the photos I took in Norway I get the feeling that it was a different trip, something that already happened to us when we were walking through Central Europe. But then, when I finish one round and start going through the images again, all those stories and moments come back to me and I remember some of our fortunes and misfortunes with a wealth of detail.

Many of those adventures were not in any way registered and tend to skip our minds, mine and Coru’s. That’s why we cannot wait to see the exhibition ready, to somehow freeze those good moments we still keep from that great journey.

That same passion for traveling that made us start walking one year ago, is making me write these lines from a place which is really different to the ones we walked through, but that deserves the same attention: the Saharan refugee camps in Tindoug.

Today from a haima, a year ago from a tent.

Thanks for being on the other side.

Andrés.

En casa

Xa vai máis dun mes desde que chegamos a Compostela, e case non demos sinais de vida. Pido desculpas por esta repentina desaparición, pero despois de sete meses fóra da casa tiñamos moitas cousas pendentes. O certo é que ata hoxe non me sentira completamente de volta a “normalidade”: entre a ponte, desfacer e ordear o material, copias de seguridade de todo o gravado e fotografado, saudar á xente, estar coa familia, engordar, disfrutar da parella, mercar agasallos e polvoróns e conducir pola AP-9, non nos quedou tempo para moito.

Pero agora toca volver a traballar, e 6MPasos segue a estar moi presente. Agora que Coru voltou de Benasque, comezamos a preparar as proxeccións de fotos e as charlas que temos pendentes, e esta semana comezaremos a, pouco a pouco, editar o material gravado para que o documental comece a coller forma. Xa veremos de colgar algo do que temos gravado de vez en cando para que o vexades, e durante estes meses seguiremos actualizando o blog e as diferentes redes sociais aínda que, como é de esperar, o faremos con menos frecuencia.

Non quería marchar sen antes agredecervos a todos o apoio, os comentarios, os consellos, os “me gusta” e os “RT” que durante todo este tempo (xa case un ano) deron sentido a este proxecto. Porque non tiña sentido contar esta historia se ao outro lado non había alguén para escoitala, e porque ao final, vós fostes tan protagonistas coma nós.

Graciñas por todo e seguimos en contacto,
Andrés


Ya hace más de un mes que llegamos a Compostela, y casi no hemos dado señales de vida. Pido disculpas por esta repentina desaparición, pero después de siete meses fuera de casa teníamos muchas cosas pendientes. Lo cierto es que hasta hoy todavía no me había sentido completamente de vuelta a la “normalidad”: entre el puente, deshacer y ordenar el material, copias de seguridad de todo lo grabado y fotografiado, saludar a la gente, estar con la familia, engordar, disfrutar de la pareja, comprar regalos y polvorones y conducir por la AP-9, no me quedó tiempo para mucho.

Pero ahora toca volver a trabajar, y 6MPasos sigue estando muy presente. Ahora que Coru ha vuelto de Benasque, empezaremos a preparar las proyecciones de fotos y las charlas que tenemos pendientes, ya estamos trabajando en la exposición de fotos y esta semana empezaremos a, poco a poco, editar el material grabado para que el documental empieze a coger forma. Ya veremos si colgamos algo de vez en cuando para que vayáis viendo qué tenemos grabado, y durante estos meses seguiremos actualizando el blog y las diferentes redes sociales aunque, como es de esperar, con menor frecuencia.

No quería marcharme sin antes agradeceros a todo el apoyo, los comentarios, los consejos, los “me gusta”  y los RT que durante todo este tiempo (ya casi un año) dieron sentido a este proyecto. Porque no tenía sentido contar una historia si al otro lado no había nadie para escucharla y porque, al final, fuisteis tan protagonistas como nosotros.

Gracias por todo y seguimos en contacto,
Andrés


It’s been more than a month since we finally arrived to Compostela, and you’ve barely heard from us since. I apologize for this sudden silence, but after seven months away from home we had many issues to solve. Truth is, I didn’t really feel back to normal until today: public holidays, unpacking and organizing the material, making security backups of everything we filmed and photographed, greeting people, being with the family, gaining weight, enjoying couple life, buying presents and Christmas sweets, and driving up and down the AP-9… there was not much time left for us.

But now it’s time to start working again, and 6MPasos is still our main priority. Now that Coru is back from Benasque, we’ll start to prepare photo slideshows and talks we have scheduled, we are already working on a photo exhibition and next week we’ll start to, bit by bit, edit all the filmed footage so that the documentary starts taking shape. We might even upload something from time to time, so that you can see a bit of what we’ve filmed. During these months we’ll also keep on updating this blog and our social networks, but not as often as we did during the journey, as you can probably expect.

I didn’t want to leave without thanking you again for all your support, comments, advice, “I like”s and retweets, that all this time (almost a year!) helped to give meaning to this project. Because it wouldn’t have made sense to tell a story if nobody was there on the other side listening and because, in the end, you were as important characters as we were.

Thanks for everything and we keep in touch,
Andrés

Peregrinos ou camiñantes

Nos máis de seis meses que levamos camiñando, témonos cruzado con moita xente. Moitos deles fixéronnos a mesma pregunta: “Por que?”. A resposta adoita ser variada. Moitas veces eu trato de explicar que é un proxecto que busca falar sobre a importancia das redes sociais como medio de comunicación ao tempo que coñecemos media Europa, e que máis que dun reto deportivo trátase dun reto comunicativo. Pero a xente perde o interese á metade da primeira frase. Coru é máis breve pero máis eficaz: “just for fun”.

Entón que somos? Descartados os motivos relixiosos, pódese ser peregrino sen fe? Os diccionarios non son moi claros ao respecto. O certo é que durante a viaxe téñennos chamado de todo: “Crazy guys”, “los gallegos que vienen del Ártico”, “you are warriors”, e a nosa preferida: “the guys who are walking”

Supoño que cando comezamos a nosa viaxe, atravesando paraxes despoboadas, durmindo nunha minúscula tenda e cociñando no noso forniño en metade dun bosque, eramos camiñantes. Agora, seguindo frechas amarelas de vila en vila e durmindo recén duchados en cómodos e quentes alberques, somos peregrinos. O que si temos moi claro é que o que nós facemos é o Camiño de Santiago. Pode que non estea a ser o máis habitual, pero é o que nos leva a casa.

Andrés


En los más de seis meses que llevamos caminando, nos hemos cruzado con mucha gente. Muchos de ellos nos hacen la misma pregunta: “¿Por qué?” La respuesta suele ser variada. Muchas veces yo intento explicar que es un proyecto que busca hablar sobre la importancia de las redes sociales como medio de comunicación, y de paso conocemos media Europa, y que más que de un reto deportivo se trata de un reto comunicativo. Pero la gente suele perder el interés en la mitad de la primera frase. Coru es más breve, pero más eficaz: “just for fun”.

Entonces, ¿qué somos? Descartados los motivos religiosos, ¿se puede ser peregrino sin fe? Los diccionarios no son muy claros al respecto. Lo cierto es que durante el viaje nos han llamado de todo. “Crazy guys”, “los gallegos que vienen del Ártico”, “you are warriors”, y nuestra preferida: “the guys who are walking”.

Supongo que cuando empezamos nuestro viaje, atravesando parajes despoblados, durmiendo en una minúscula tienda y cocinando en nuestro hornito en mitad de un bosque, éramos caminantes. Ahora, siguiendo flechas amarillas de pueblo en pueblo y durmiendo recién duchados en cómodos y cálidos albergues, somos peregrinos. Lo que sí tenemos muy claro es que lo que nosotros hacemos es el Camino de Santiago. Puede que no sea el más habitual, pero es el que nos lleva a casa.

Andrés.


During the more than six months that we have been walking, we’ve met many people. Many of them asked us the same question: ‘why?’. The answer is never the same. Sometimes I try to explain how this is a project that wants to talk about the importance of social networks as a new communication means (and we get to visit half Europe at the same time), and how this is more a communication challenge than a physical challenge. But people usually stop paying attention after the first sentence. Coru is brief and to the point: ‘just for fun’.

What are we, then? Given that we don’t have any religious motivations, is it possible to be a faithless pilgrim? Dictionaries are not so clear about that. Truth is, we’ve been called many things during our trip. ‘Crazy guys’, ‘los gallegos que vienen del Ártico’, ‘you are warriors’, and our favourite: ‘the guys who are walking’.

I guess when we started our odyssey, walking through deserted lands, sleeping inside a tiny tent and cooking in the middle of the forest, we were walkers. Now, following yellow arrows from village to village, and sleeping in warm, confortable hostels just after having a nice shower, we are pilgrims. What we know for sure is that what we are doing is the Way of St James. It might not be the most usual one, but it’s the one taking us back home.

Andrés.

A Vía Podiensis

En Le-Puy-en-Velay sentímonos xa cerca de casa, esta é a gran diferencia entre nós e gran maioría dos camiñantes que escollen esta cidade como punto de inicio ou de paso do seu camiño.

Nun paseo por Le Puy un pode ver conchiñas de vieira por todas partes, restaurantes con nomes como St-Jacques, Compostelle ou Pelerin, mercar todo o necesario para ter unha boa ruta, a saber caxato de madeira (15€),  vieira (9€) e libro de Paolo Coelho; informarse das distancias a Santiago (e digo distancias porque é raro que coincidisen nalgún cartel), contratar porteadores…

O primeiro día de camiñata tras Le Puy atopamos ao primeiro personaxe do Camiño, o tipo que indica cal é a ruta de verdade, a histórica, a relixiosa, a “máis mellor” e non esa outra que lle din GR 65 pensada para pasar por bares e tendas. Fixémoslle caso e non nos foi tan mal.

Outra cousa que descubrimos do GR 65 é que non está moi ben pensado para os carros dos que turramos. Nestas estabamos cando, tras unha curva, aparecéronsenos outros personaxes do camiño: os ponchos. Dentro dos ponchos había pelegríns.

A noite pasámola nunha parada de autobús e antes de ir durmir fomos botar un té quentiño nun bar. Aquí tivemos a primeira conversa sobre o significado do camiño. Tamén lle tomamos unha cervexiña.

Un día de neve (de moita neve), de vento (de moito vento), e un albergue quentiño, serviron como combinación para pasar a nosa primeira noite nun albergue de pelegríns que deu lugar a que nos puxeran o primeiro selo. Tras 5000 quilómetros, ¡manda truco! Alí dentro moitos máis pelegríns e camiñantes, preguntas dos porqués e dos ondes. Sobra dicir que somos os que vimos de máis lonxe e que somos os únicos que facemos isto pola fama e a gloria.

Ao día seguinte, entre a neve e o sinuoso percorrido de GR 65, convencémonos de que era o momento de nos desfacer dos carros. Grandes compañeiros de viaxe nestes últimos tempos seguindo os carrís bici de Alemaña e Suíza, pero que estaban a dar xa moitos problemas por estas corredoiras nas que andamos. Aproveitando a situación desfixémonos de tenda, cociña e todo canto peso extra atopamos na equipaxe. A partir de agora tiraremos de albergues e non de carriños.


In Le-Puy-en-Velay we feel already close to home, and this is the main difference between us and the rest of the pilgrims who choose this city as a starting point on their Way.

If you take a walk around Le Puy, you will see scallop shells everywhere, restaurants named St-Jacques, Compostelle or Pellerin, you can buy anything you need for a good pilgrimage, i.e. walking stick (€15), scallop shell (€9), and Paolo Coelho book; get information about the distances to Santiago (and I say “distances” because they were different on every sign), hire porters…

When we started walking after leaving Le Puy, we came across the first way’s character, the guy who shows you which way is the ‘real’ one, the historical one, the religious one, the ‘most better’, and not that other one they call GR 65, which will only lead you through bars and shops. We followed his advice, and it didn’t go bad.

Another thing we found out about GR 65 is that it wasn’t built thinking about the carts we pull. We were thinking about that when two other way’s characters appeared: the ponchos. Inside the ponchos, there were pilgrims.

We spent the night on a bus stop, and just before going to sleep we went to drink a hot tea in a bar. Here’s where we had the first conversation about the way’s meaning. And we also treated ourselves to a beer.

A snowy (really snowy), windy (really windy) day, and a warm hostel were combinated to make us spend our first night at a pilgrim’s hostel, which resulted on us getting our very first stamp. After 5,000 kilometres, mind you! Inside there, many other pilgrims and walkers, questions about the why’s and where’s. Needless to say, we are the ones coming from a further place and the only ones doing it only for fame and glory’s sake.

The next day, the snow and the winding way convinced us to get rid of our beloved carts. Great travel companyons when you are in Germany or Switzerland following their bike paths, but not so confortable at the GR 65. And to make for the post expenses, we also got rid of the tent, and any extra weights we found in our luggage. From now one we will use hostels and not carts.


En Le-Puy-en-Velay nos sentimos ya cerca de casa, esta es la gran diferencia entre nosotros y la gran mayoría de los caminantes que escogen esta ciudad como punto de inicio o de paso en su camino.

De paseo por Le Puy uno puede ver conchitas de vieira por todas partes, restaurantes con nombres como St-Jacques, Compostelle o Pellerin, comprar todo lo necesario para tener una buena ruta, a saber bastón de madera (15€), vieira (9€), y libro de Paolo Coelho; informarse de las distancias a Santiago (y digo distancias porque es raro que coincidiesen en algún cartel), contratar porteadores…

El primer día de caminata tras Le Puy nos encontramos al primer personaje del camino, el tipo que te indica qué ruta es la de verdad, la histórica, la religiosa, la “más mejor”, y no esa otra a la que le dicen GR 65 pensada para pasar por bares y tiendas. Le hicimos caso y no nos fue tan mal.

Otra cosa que descubrimos del GR 65 es que no está muy bien pensado para los carros de los que tiramos. En esto estábamos cuando, tras una curva, se nos aparecieron otros personajes del camino: los ponchos. Dentro de los ponchos había peregrinos.

La noche la pasamos en una parada de autobús y antes de ir a dormir fuimos a tomar un té calentito a un bar. Aquí tuvimos la primera conversación sobre el significado del camino. También tomamos una cervecita.

Un día de nieve (de mucha nieve), de viento (de mucho viento), y un albergue calentito, sirvieron como combinación para pasar nuestra primera noche en un albergue de peregrinos que dio lugar a que nos pusieran el primer sello. Después de 5.000 quilómetros, ¡hay que ver! Allí dentro muchos más peregrinos y caminantes, preguntas de los porqués y los dónde. Sobra decir que somos los que venimos de más lejos y que somos los únicos que hacemos esto por la fama y la gloria.

Al día siguiente, entre la nieve y el sinuoso recorrido de GR 65, nos convencimos de que era el momento de deshacernos de los carros. Grandes compañeros de viaje en estos últimos tiempos siguiendo los carriles bici de Alemania y Suiza, pero que estaban dando ya muchos problemas por estos caminos por los que andamos. Aprovechando la situación, nos deshicimos de tienda, cocina, y todos los pesos extra que encontramos en el equipaje. A partir de ahora tiraremos de albergues y no de carritos.

Suíza

Cando penso en Suíza o primeiro que me vén á cabeza é a palabra “neutralidade”. Pode que antes pense tamén nas vacas con chocas xigantes, no chocolate, nos reloxos e en arquitectura contemporánea, pero sempre acabo pensando na neutralidade e en cómo un país é quen de converter esta difícil actitude na súa bandeira. Sempre tiven curiosidade por saber como fixeran neste pequeno e montañoso país para, estando no medio de Europa, sobrevivir intactos a dúas guerras mundiais que afectaron a todos e cada un dos países que temos visitado ata agora. E non é que teña resolto todas as miñas dúbidas, pero si que descubrín que este país foi, e segue sendo, terra de acollida.

Polas rúas de Geneve pasean xentes de todas as nacionalidades, razas e credos. Xente de todo tipo que chegaron como refuxiados políticos escapando de réximes que os perseguían. Tamén se atopan emigrantes que viñeron a traballar a unha Suíza rica e necesitada de man de obra. Entre eles está a importante comunidade galega, que tan ben nos acolleu nos días que pasamos en Suíza.

Outro grupo, e posiblemente o máis afortunado, é o dos representantes dos países do mundo que traballan nas numerosas institucións internacionais que existen en Geneve. Unha das sedes das Nacións Unidas, a sede da Organización Internacional do Traballo, a Organización Mundial da Saúde, o Centro Europeo de Investigación Nuclear e o Comité Internacional da Cruz Vermella. Poder visitar este último fíxome especial ilusión, e a sala que se ve na foto, onde se almacenan os datos de milleiros de prisioneiros da Segunda Guerra Mundial, axuda a comprender a complicada, e criticada, labor que esta organización leva facendo desde hai máis de cen anos.

Andrés.


Whenever I think about Switzerland, the first word that springs into my mind is “neutrality”. I probably also think about gigantic cowbell carrying cows, about chocolate, clocks and contemporary architecture, but I always end up thinking about neutrality and wondering how this country managed to make this difficult attittude a defining feature. I’ve always wanted to know how this tiny, mountainous state successfully avoided two world wars while being in the middle of Europe. Two world wars that affected every other single European country we’ve visited so far. And I’m still far from fully understanding the foundations of this strange little country, but I’ve discovered one of the reasons of their personality: Switzerland has been, and still is, a welcoming land.

In the streets of Geneve you will find people from every nationality, race and belief. All kinds of people who arrived here as refugees, escaping from non-democratic regimes. You will also find emigrants who came to a rich and lacking work force Switzerland looking for an opportunity. Among this last group is, of course, the large Galician community, who looked after us the days we spent in the country.

Another group, possibly the luckiest one, is the one formed from country representatives who work at the many international institutions Geneve has. One of the UN’s buildings, the International Work Organization’s headquarters, the World Health Organization, CERN, or the International Committee of the Red Cross. This last visit made me especially happy, and the room you can see on the picture, where data from WW2 prisoners is stored, is actually a big help to understand the complicated (and criticised) task this organization has been doing for more than 100 years.

Andrés.


Cuando pienso en Suiza lo primero que se me viene a la cabeza es la palabra “neutralidad”. Puede que antes piense también en las vacas con cencerros gigantes, en el chocolate, en los relojes y en la arquitectura contemporánea, pero siempre acabo pensando en la neutralidad y en cómo un país ha sido capaz de convertir esta difícil cualidad en su bandera. Siempre he tenido curiosidad por saber cómo habían hecho en este pequeño y montañoso país para, estando en el medio de Europa, sobrevivir intactos a dos guerras mundiales que afectaron a todos y cada uno de los países que hemos visitado hasta ahora. Y no es que haya resuelto todas mis dudas, pero sí que descubrí que este país fue, y sigue siendo, tierra de acogida.

Por las calles de Geneve pasea gente de todas las nacionalidades, razas y credos. Personas de todo tipo que llegaron como refugiados políticos escapando de regímenes que los perseguían. También se encuentran emigrantes que vinieron a trabajar a una Suiza rica y necesitada de mano de obra. Entre ellos está la importante comunidad gallega, que tan bien nos acogió durante los días que pasamos en Suiza.

Otro grupo, y posiblemente el más afortunado, es el de los representantes de los países del mundo que trabajan en las numerosas instituciones internacionales que existen en Geneve. Una de las sedes de la ONU, la sede de la Organización Internacional del Trabajo, la Organización Mundial de la Salud, el Centro Europeo de Investigación Nuclear, y el Comité Internacional de la Cruz Roja. La visita a este último me hizo especial ilusión, y la sala que se ve en la foto, donde se almacenan los datos de miles de prisioneros de la Segunda Guerra Mundial, ayuda a comprender la complicada, y criticada, labor que esta organización lleva haciendo desde hace más de cien años.

Andrés.

Alemaña

Con estas chegamos a Alemaña. Os alemáns, nada máis cruzar a fronteira, teñen posta unha pedra ben gorda cunhas letras gravadas: Santiago de Compostela. Os números que tiña debaixo non os demos traducido pero máis ou menos viña a decir: Moi, moi lonxe. Iso si, a partir de aquí as conchiñas van aparecendo cada pouco, en principio é só seguilas.

En Regensburg (Ratisbona dinlle por aí) fixemos unha xornada de descanso. Visitamos unha librería cunha enorme sección sobre o camiño e preguntamos por el. Pouca información tiñan para tanta conchiña.

Decidímonos por seguir o Danubio.

Por toda a beira do Danubio teñen a envexa de Paco Vázquez, centos de quilómetros de paseo, non marítimo pero fluvial. O paseo está cheo de xente en bicicleta que o percorre enteiro ou a tramos, paseantes a pé ou á carreira. É como un grande parque cheo de Biergartens.

Atravesando unha vila, de nome Kelheim, un home maior achegouse a nós e comezou a nos explicar cousas da vila e sobre o roteiro a seguir. Non entendimos nin a metade, unha mágoa. Pero a conversa alongouse, e ao contarlle de onde viñamos o home insistiu en que o acompañasemos ao concello. Alí falou con un e con outro. E alguén explicounos en inglés que estabamos convidados a xantar.

Montáronnos nun barco cheo de turistas e dixeron que ao final do percorrido había un mosteiro, o de Weltemburg, nel poderiamos disfrutar dun delicioso prato típico bávaro. E así foi, ademáis os monxes do mosteiro fan unha rica cervexa negra da que tamén demos conta. Convidados por Viktor, un ciclista que andivo vivindo por Vitoria.

Pola tarde, e coma anos atrás fixeran os bárbaros xermanos, cruzamos o Limes e metémonos no Imperio Romano.

Coru.


This way we got to Germany. German people, just after crossing the border, have a really large stone with some letters carved in it: Santiago de Compostela. We couldn’t really understand the numbers written beneath, but they said something like: very, very far. The good thing is that from that place on, our guiding shells appear from time to time, so I guess the only thing we have to do is follow them.

In Regensburg we stopped to rest. We visited a bookshop with a huge section about the Way and we asked them about it. Despite having so many shells, they didn’t know that much.

We decided to follow the Danube.

All along the riverbank there is something Paco Vázquez would surely envy: a pathway of hundreds of kilometres. The promenade is full of people riding bikes, walking or jogging. It’s just like a big park full of Biergartens.

Going through a village called Kelheim, an old man approched us and started to tell us everything about the village and which way we should take. We didn’t understand a thing, which is a pity. But the conversation continued and, when we told him where we were coming from, the man urged us to follow him to the town hall. There he spoke with several people. Then someone told us in English that we were invited to have lunch.

Suddenly we found ourselves on a boat full of tourists, and they said that at the end of the trip there was a monastery, Weltemburg, where we could enjoy a delicious typical bavarian meal. We did so, and we also got to taste the dark beer the monks make. Viktor, a cyclist who had lived in Vitoria, was the one behind the invitation.

In the afternoon, as if we were german barbarians, we crossed the Limes and got into the Roman Empire.

Coru.


Con estas llegamos a Alemania. Los alemanes, nada más cruzar la frontera, tienen puesta una piedra bien gorda con unas letras grabadas: Santiago de Compostela. Los números que tenía debajo no los conseguimos traducir, pero más o menos venían a decir: Muy, muy lejos. Eso sí, a partir de aquí las conchitas van apareciendo cada poco, en principio no hay más que seguirlas.

En Regensburg (Ratisbona la llaman por ahí) hicimos una jornada de descanso. Visitamos una librería con una enorme sección sobre el camino y preguntamos por él. Poca información tenían para tanta conchita.

Decidimos seguir el Danubio.

Por toda la orilla del Danubio tienen la envidia de Paco Vázquez, cientos de quilómetros de paseo, no marítimo pero sí fluvial. El paseo está lleno de gente en bicicleta que lo recorre entero o a tramos, paseantes a pie o a la carrera. Es como un gran parque lleno de Biergartens.

Atravesando un pueblo, de nombre Kelheim, un hombre mayor se nos acercó y comenzó a explicarnos cosas del lugar y qué ruta seguir. No entendimos ni la mitad, una pena. Pero la conversación se alargó, y al contarle de dónde veníamos el hombre insistió en que lo acompañásemos al ayuntamiento. Allí habló con uno y con otro. Y alguien nos explicó en inglés que estábamos invitados a comer.

Nos montaron en un barco lleno de turistas y dijeron que al final del recorrido había un monasterio, el de Weltemburg, en él podríamos disfrutar de un delicioso plato típico bávaro. Y así fue, además los monjes del monasterio hacen una rica cerveza negra de la que también dimos cuenta. Invitados por Viktor, un ciclista que vivió en Vitoria.

Por la tarde, y como hace años hicieron los bárbaros germanos, cruzamos el Limes y nos metimos en el Imperio Romano.

Coru.

República Checa

Cun brindis cunha excelentísima cervexa checa despedímonos deste país. A República Checa era un dos países que máis ilusión me facía percorrer, e non porque non o coñecese.

Entrámoslle polas montañas de Krknose, as primeiras montañas (ou montes) que nos atopamos no noso camiño. E como tódalas montañas, ben bonitas. Aproveitando a extensa rede de sendeiros que ten o país baixamos cara Praga cruzando a parte norte de Bohemia sen ter que pisar prácticamente unha estrada, pero dando máis voltas que un trompo.

En Mladá Boleslav, sorpresivamente, sen esperalo, sen avisar, pendurada dunha farola, alí estaba ella: a conchiña de Santiago. Prácticamente seguímola ata as portas de Praga. As aforas de Praga son, como grande capital que é, un inferno pra camiñantes: miles de estradas, camiños, vías de tren. ríos, naves industriais…

Unha vez en Praga… collimos un bus a Brno. Dirán o que dirán, pero Brno é a mellor cidade do mundo. Alí é onde pasei a miña etapa Erasmus, se queres atoparlle unha explicación a esta afirmación. Aloxados na casa de Honza e Vitor, agardamos polo paquete que contiña a nosa roupa para a tempada outono-inverno que se viña. O paquete retrasouse e retrasouse, pero a min non me importaba nada, nada de nada. Qué lembranzas…

Pero, para a nosa desgracia, o paquete deu chegado, atopou o camiño de ida, o mesmo que nós temos que facer de volta. O que confirma que a Santiago pódese chegar. Sempre tiñamos esa dúbida.

Bus de volta a Praga. Fermosa coma sempre e chea de turistas coma sempre. Unha volta rápida polos lugares emblemáticos e a buscar as conchiñas que marcan o camiño de saída. ¿Conclusión? Non as busquedes, non as hai.

O camiño de saída da República Checa vai enlazando sendeiros polos montes, unha vez máis dá moitas voltas, pero as vistas e os lugares que percorre son impresionantes. De tanto en tanto atópase un cartel que informa de que por aí vai o camiño. Dá moitas voltas, insisto. Pero o bo da República Checa é que a cada volta atopas un lugar onde disfrutar da excelentísima cervexa checa.

Coru.


With a toast with an excellent Czech beer we said farewell to this country. The Czech Republic was one of the countries I was more excited about visiting, and not because I didn’t know it.

We entered through the Krknose mountains, the first mountains we find in our way. And they were, just like any other mountain, really beautiful. We took advantage of the country’s extensive hiking network, and we walked to Prague through the North of Bohemia, almost without having to step on any road, but going round and round like a spinning top.

In Mladá Boleslav, suddenly, unexpectedly, without any warning, hanging from a street light, there she was: Santiago’s scallop shell. We followed it to Prague’s entrance. The outskirts of Prague are hikers’ hell, as it would happen in any other big city: thousands of roads, paths, railways, rivers, factories…

And once in Prague… we got on a bus to Brno. You can say whatever you like, but Brno is the best city in the world. That’s where I spent my Erasmus year, in case you want to find an explanation for this love. We stayed at Honza and Vltor’s, and we waited for the parcel containing our autumn-winter clothes to arrive. The parcel was delayed, but I didn’t really mind, not at all. Such memories.

Unfortunately, the parcel arrived eventually, it found the way from Santiago to us, the same we still have to walk on the opposite direction. Which proves that it is actually possible to get to Santiago. We always had that doubt.

Bus back to Prague. Beautiful and full of tourists, as usual. A quick stroll through the most important places, and we started to look for the shells to show us the way out. Conclusion? Don’t look for them, they don’t exist.

The way out of the Czech Republic links several paths through the hills, and again it makes it all longer than it should, but the views and the places it takes you through are amazing. From time to time you come across a sign telling you you are on the good way. It’s a really tortous way, I must insist. But the good thing about the Czech Republic is that each time you turn a corner, you find a place where to enjoy an excelent Czech pivo.

Coru.


Con un brindis con una excelentísima cerveza checa nos despedimos de este país. La República Checa era uno de los países que más ilusión me hacía recorrer, y no porque no lo conociera.

Entramos por las montañas de Krknose, las primeras montañas (o montes) que nos encontramos en todo el camino. Y como todas las montañas, bien bonitas. Aprovechando la extensa red de senderos que tiene el país bajamos hacia Praga cruzando la parte norte de Bohemia sin tener que pisar prácticamente una carretera, pero dando más vueltas que un trompo.

En Mladá Boleslav, por sorpresa, sin esperarlo, sin avisar, colgada de una farola, ahí estaba: la conchita de Santiago. La seguimos hasta las puertas de Praga. Las afueras de Praga son, como gran capital que es, un infierno para caminantes: miles de carreteras, caminos, vías de tren, ríos, naves industriales…

Una vez en Praga… cogimos un bus a Brno. Dirán lo que quieran, pero Brno es la mejor ciudad del mundo. Allí es donde pasé mi etapa Erasmus, si quieres encontrarle una explicación a esta afirmación. Alojados en casa de Honza y Vltor, esperamos por el paquete que contenía nuestra ropa para la temporada otoño-invierno que ya llegaba. El paquete se retrasó y se retrasó, pero a mí no me importaba nada, nada de nada. Qué recuerdos…

Pero, para nuestra desgracia, el paquete llegó, encontró el camino de ida, el mismo que nosotros tenemos que hacer de vuelta. Lo que confirma que a Santiago se puede llegar. Siempre teníamos esa duda.

Bus de vuelta a Praga. Hermosa como siempre y llena de turistas como siempre. Una vuelta rápida por los lugares emblemáticos y a buscar las conchitas que marcan el camino de salida. ¿Conclusión? No las busquéis, no hay.

El camino de salida de la República Checa va enlazando senderos por los montes, una vez más da muchas vueltas, pero las vistas y los lugares que recorre son impresionantes. De vez en cuando encuentras un cartel que te informa de que por ahí pasa el camino. Da muchas vueltas, insisto. Pero lo bueno de la República Checa es que en cada una de estas vueltas te encuentras con un lugar donde disfrutar de la excelentísima cerveza checa.

Coru.

Graciñas

Creo que esta viaxe xa cumpliu un dos seus obxectivos, o de demostrar a importancia das redes sociais á hora de comunicar. Por que? Porque fostes vós os que salvastes este proxecto, es fixéstelo simplemente escribindo.

Bastante ten cambiado a nosa situación desde que, hai dúas semanas, contámosvos que non iamos ser quen de seguir. Se ben é certo que non temos moitos máis cartos, as cousas estánse a mover. Temos un novo colaborador, que vén desde o outro lado do Atlántico, Tostones Dale. Ademáis, dúas empresas galegas fixeron unha aportación de forma altruísta e anónima. A esas dúas empresas: graciñas. Con estes apoios e un pequeno préstamo danos para chegar a Santiago, aínda que teredes que pagar os viños na celebración.

Tamen é certo que moitos de vós insististes en que abrísemos unha conta nun banco para facer doazóns e agradecemos moito o interese, pero vouvos propor outro sistema: cando acabemos esta viaxe (porque imos acabala), montaremos un documental. Se vos gusta e seguides tendo gañas de axudarnos a pagar as débedas da viaxe, mercade un DVD. Así polo menos levades algo a cambio. Non é máis xusto? (Mercar o DVD non vos quita de pagar o viño).

Así que, unha vez máis, moitas grazas por estar ao outro lado da pantalla, por escribir, por apoiar, por dar ideas, por chamar á xente, por mandar mails e, sobre todo, por darnos os ánimos que nos facían falla para seguir camiñando cando as cousas se puxeron difíciles. Con vós e o pulo extra da nosa xente en casa, continuaremos o noso camiño cara Santiago.

Vémonos no Obradoiro,

Andrés.


I think this trip has already achieved one of its goals, the one of proving how important social networks are when it comes to communicating. Why? Because it was you who have saved this project, and you’ve done it by simply writing.

Our situation has changed quite a lot since, a couple of weeks ago, we told you that we wouldn’t be able to go on. We don’t really have much more money, that’s true, but we are on the good way and things look brighter. We have a new collaborator, this one coming from the other side of the Atlantic, Tostones Dale. And we also got the altruistic and anonymous contributions of two Galician companies. To them: thank you. With these supports plus a small loan we have enough to get to Santiago, but you’ll have to pay the wine during the celebration.

It’s also true that many of you insisted on us opening a bank account so that you could make small donations, and we do appreciate your interest, but let me suggest a different system: when we finish this trip (because we are finishing it), we’ll make a documentary film. If you like it and keep being interested in helping us to pay our debts, buy a DVD. At least this way you’ll get something in return. Isn’t it fairer? (Buying the DVD won’t exempt you from paying the wine).

So, once again, thank you for being there on the other side of the screen, for writing, for supporting, for giving ideas, for calling people, for sending emails and, especially, for encouraging us to keep walking when things turned difficult. With you and the extra push from our people at home, we’ll continue our way to Santiago.

See you at the Obradoiro!

Andrés.


Creo que este viaje ya ha cumplido uno de sus objetivos, el de demostrar la importancia de las redes sociales a la hora de comunicar. ¿Por qué? Porque vosotros habéis salvado este proyecto, y lo habéis hecho simplemente escribiendo.

Nuestra situación ha cambiado bastante desde que, hace dos semanas, os contamos que no íbamos a poder seguir. Si bien es cierto que no tenemos mucho más dinero, las cosas se están moviendo. Tenemos un nuevo colaborador, que viene desde el otro lado del Atlántico, Tostones Dale. Además, dos empresas gallegas han hecho una aportación de forma altruista y anónima. A esas dos empresas: gracias. Con estos apoyos y un pequeño préstamo nos da para llegar a Santiago, aunque tendréis que pagar los vinos en la celebración.

También es cierto que muchos de vosotros insististeis en que abriésemos una cuenta en el banco para hacer donaciones, y agradecemos mucho el interés, pero os voy a proponer otro sistema: cuando acabemos este viaje (porque lo vamos a acabar), montaremos un documental. Si os gusta y seguís teniendo de ayudarnos a pagar las deudas del viaje, comprad un DVD. Así por lo menos os lleváis algo a cambio. ¿No es más justo? (Comprar el DVD no exime de pagar el vino).

Así que, una vez más, muchas gracias por estar al otro lado de la pantalla, por escribir, por apoyar, por dar ideas, por llamar a gente, por enviar mails y, sobre todo, por darnos los ánimos que nos hacían falta para seguir caminando cuando las cosas se pusieron difíciles. Con vosotros y el impulso extra de nuestra gente en casa, continuaremos nuestro camino hacia Santiago.

¡Nos vemos en el Obradoiro!

Andrés[:]

Os soños primeiro

Hai catro meses estabamos en Nordkapp e demos o primeiro dos seis millóns de pasos que tiñamos por diante. Chegar ata Nordkapp foi unha dura decisión, deixamos as nosas vidas aparcadas durante seis meses e botámosnos a pasear. Unha vida non é un Smart e non se aparca tan fácilmente. Por sorte contabamos cos apoios do Concello de Santiago, a Dirección Xeral de Xuventude e Voluntariado da Xunta de Galicia, Trekki, Nokia e moitísimo optimismo.

Hai catro meses en Nordkapp eramos conscientes de que a viaxe que empezabamos ía cambiar as nosas vidas, e de que non era posible rematalo tan só cos apoios cos que partimos. Ata no punto máis boreal de Europa esa lacra que son os cartos pesaba máis que as mochilas. Non era posible rematalo, pero nós queríamos intentalo. Estabamos ilusionados e sabíamos que poderíamos convencer a alguén máis do bonito do noso proxecto. E ver cómo cada día máis e máis xente nos seguía e enviaba o seu apoio a través da web e dos medios de comunicación facía crecer o noso optimismo e as nosas ganas de seguir. O noso agradecemento a toda esa xente é máis grande que o propio reto que nos impuxemos, e unha parte moi bonita desta viaxe.

Como os meses anteriores na casa, seguimos a traballar en buscar máis apoios: FootBalance, TresRazones, VisitFinland e 6MPuzzles uníronse a nós, facendo a excursión máis levadeira e mellorando a nosa web. Sen embargo, os cartos que necesitabamos non daban chegado.

Sabíamolo ao saír de Santiago, só podiamos chegar ata Polonia. Pero estabamos equivocados, chegaremos ata a República Checa. En Praga, se nesta semana non atopamos o apoio económico necesario, teremos que voltar a casa. E non queremos, por iso aproveitamos este espacio para facer unha última chamada a posibles patrocinadores.

Seguimos crendo no noso soño.

Coru e Andrés.


Four months ago we were in Nordkapp, and we took the first of those 6 million steps we had ahead of us. Getting to Nordkapp was a tough decision, we parked our lives during six months and we started walking. But life is not a Smart and it’s not so easy to park. Luckily, we had some support from Santiago’s City Council, Xunta de Galicia’s Dirección Xeral de Xuventude e Voluntariado, Trekki and Nokia, as well as tons of optimism.

Four months ago in Nordkapp we knew the journey we were about to start would change our lives, and we also knew we couldn’t possibly get to our final destination (Santiago) with the only supports we had at that time. Even in the most northern place in Europe, money was still a curse, a burden which was heavier to carry than our backpacks. But even if it wasn’t possible to finish our journey, we wanted to try and do it. We were really excited and we knew we could convince someone else about how beautiful our project was. And seeing how each day more and more people followed us and sent their support though our website and the media only kept our optimism growing greater and greater. Our thankfulness to all those people is greater than the challenge we set ourselves to, and a beautiful part of it.

The same as we had done over the previous months at home, we kept on working on finding more supports: then along came FootBalance, TresRazones, VisitFinland and 6MPuzzles, and they made our trip more bearable and our website better. However, money still failed to come.

We knew it when we left Santiago, we could only get to Poland. But we were wrong, we’ll get to the Czech Republic. In Prague, should we not find the economic support we need, we’ll have to go back home. And we don’t want to (I assure you!), that’s why we’re today using this space to send our last call to any potential sponsors.

We still believe in our dream.

Coru y Andrés.


Hace cuatro meses estábamos en Nordkapp y dimos el primero de los seis millones de pasos que teníamos por delante. Llegar hasta Nordkapp fue una dura decisión, dejamos nuestras vidas aparcadas durante seis meses y nos pusimos a pasear. Una vida no es un Smart y no se aparca tan fácilmente. Por suerte contábamos con los apoyos del Concello de Santiago, Dirección Xeral de Xuventude e Voluntariado de la Xunta, Trekki, Nokia y muchísimo optimismo.

Hace cuatro meses en Nordkapp éramos conscientes de que el viaje que empezábamos iba a cambiar nuestras vidas y de que no podíamos terminarlo tan solo con los apoyos con los que partíamos, incluso en el punto más boreal de Europa esa lacra que es el dinero pesaba más que las mochilas. No podíamos acabar, pero íbamos a intentarlo. Estábamos ilusionados y sabíamos que podríamos convencer a alguien más de lo bonito de nuestro proyecto. El ver cómo cada día más y más gente nos seguía y nos enviaba su apoyo a través de nuestra web y los medios de comunicación hacía crecer nuestro optimismo y nuestras ganas de seguir. Nuestro agradecimiento a toda esa gente es más grande que el propio reto que nos impusimos y una parte muy bonita de este viaje.

Como los meses anteriores en casa, seguimos trabajando en buscar más apoyos: FootBalance, TresRazones, VisitFinland y 6MPuzzles se nos unieron entonces y nos hicieron más llevadera la excursión y mejoraron nuestra web. Sin embargo, el dinero que necesitábamos no acababa de llegar.

Lo sabíamos al salir de Santiago, podíamos llegar solo hasta Polonia. Pero estábamos equivocados, vamos a llegar a la República Checa. En Praga, si en esta semana no encontramos el apoyo económico necesario, tendremos que volvernos a casa. Y no queremos, por eso aprovechamos este espacio para hacer una última llamada a posibles patrocinadores.

Seguimos creyendo en nuestro sueño.

Coru y Andrés.