Kárášjohka (Karasjok)

Hai tres días, o sábado á noite (é un dicir), a golpe de country noruegués e grandes éxitos da MTV, facíamos repouso activo en Lakselv. Descansar non descansamos, pero pasámolo moi ben. Continuamos con pequenas molestias pero xa se sabe: a dor é pasaxeira, a gloria eterna (pain is temporal, glory is eternal).

O que habían ser 4 días de paseo tranquilo a través da serra que separa Porsanger de Karasjok, convertéronse, por obra e gracia dun incremento no rendemento dos nosos músculos das coxas, en dous e medio. Habería que agradecerlle ao exército noruegués que teña unha base militar a medio abandonar pero con novísimos carteis de “FARE SKYTYFELT” a finais do primeiro tramo, o que lle obriga a un a pensar dúas veces se acampar aló ou non. Tampouco hai que esquecer a importante participación da natureza, o urbanismo e a cría de renos, que entre os tres fixéronnos a xornada de onte un chisco máis longa. Terras asolagadas, bosques de bidueiros ananos impenetrables, casas espalladas (a lei non permite durmir a menos de 200m delas) e valados para manter aos renos afastados da estrada e a nós deles…

Así en dous días e medio xa chegamos a Kárášjohka (en lingua sami) e nos puidemos dar unha ducha. E non imos confesar cando fora a última, pero si que a precisabamos.

Dous días e medio desde a costa, onde xa o tempo comeza a ser benigno con temperaturas que sobrepasan amplamente os 0º todo o día (nas 23h de sol e unha de claridade), pero onde un non pode esquecer unha boa rebequiña ao saír da casa. A carón do río Lakselva, os bosques mixtos tipo boreal dan paso á tundra unha vez que un gaña altura e afástase do mar, e alí en canto unha pequena nube tapa o sol un bota a faltar as luvas.

Pero hoxe durmiremos ao quente nun peculiar “hostel” onde temos por compañeira de pendello unha señora teleadicta, sobre todo a telenovelas alemanas. Imos cear sentados a unha mesa, sen precisar de compartir a pota. E mañá teremos roupa limpa e cruzaremos a fronteira un día e medio antes do planeado (se non contamos o asunto do volcán ese famoso), mañá durmiremos en Finlandia…e tal e como vai o asunto, por aquí arriba ata tomar unha birra aló vainos parecer barato.

Coru.


Three days ago, on Saturday night (so to speak), to the beat of Norwegian country music and MTV hits, we were doing our “active rest” in Lakselv. We might have not rested a lot, but we had a great time. We carried on with some slight physical upsets, but you know what they say: pain is temporal, glory is eternal.

What were meant to be four days of relaxed walking through the mountains that lie between Porsanger and Karasjok, became due to an unexpected increase in our muscles’ performance in two and a half days. Norwegian army should be thanked for this, for having a half deserted military base, but with shiny new signs saying “FARE SKYTYFELT”, in the end of the first stage, which makes you think twice before deciding where to camp. We shouldn’t forget nature’s key participation either, as well as urbanism and reindeer breeding, who managed to make yesterday’s walk a bit longer too. Flooded lands, impenetrable birch woods, spread houses (it’s forbidden to camp less than 200m away from them).

This way, in two and a half days we are already in Kárášjohka (in Sami language), and we have been able to finally have a shower. And we’re not going to tell you the date of the last one, but we did need it.

Two days and a half from the coast, where the weather is starting to be milder, with temperatures over 0º the whole day (that is, during the 23 sunny hours), but where you still cannot forget a nice cardigan when you leave home. All along Lakselva river, boreal forests make the way for the tundra once you get higher and far from the sea, and if a small cloud hides the sun for a second, you’ll surely miss your gloves.

But today we will sleep warm in a weird “hostel”, where our housmate is a teleaddict woman, especially to German soap operas. We will have dinner on a table, without having to share the pot. And tomorrow we will have clean clothes, and we will cross the border a day and a half earlier than predicted (if we forget that famous volcano issue), tomorrow we will sleep in Finland… and considering the prices we’ve been seeing up here, we will probably find Finnish beers cheap.

Coru.


Hace tres días, el sábado por la noche (por decir algo), a golpe de country noruego y grandes éxitos de la MTV, hacíamos reposo activo en Lakselv. Descansar no descansamos, pero lo pasamos muy bien. Continuamos con pequeñas molestias, pero ya se sabe: el dolor es pasajero, la gloria, eterna (pain is temporal, glory is eternal).

Lo que iban a ser cuatro días de paseo tranquilo a través de la sierra que separa Porsanger de Karasjok se convirtieron por obra y gracia de un incremento en el rendimiento de nuestros muslos en dos y medio. Habría que agradecerle al ejército noruego que tenga una base militar medio abandonada, pero con novísimos carteles de “FARE SKYTYFELT”, al final del primer tramo, lo que obliga a uno a pensárselo dos veces antes de plantar la tienda allí. Tampoco hay que olvidar la importante participación de la naturaleza, el urbanismo y la cría de renos, que entre los tres lograron alargar un poco más nuestra jornada de ayer. Tierras anegadas, bosques de abedules enanos impenetrables, casas esparcidas (la ley no permite dormir a menos de 200 metros de ellas).

Así, en dos días y medio ya llegamos a Kárášjohka (en lengua sami) y nos hemos podido dar una ducha. Y no confesaremos cuándo había sido la última, pero sí que la necesitábamos.

Dos días y medio desde la costa, donde ya el tiempo empieza a ser benigno con temperaturas que sobrepasan ampliamente los 0º todo el día (es decir, durante las 23 horas de sol y la otra de claridad), pero donde uno no se puede olvidar una buena rebequita al salir de casa. Al lado del río Lakselva, los bosques mixtos tipo boreal dan paso a la tundra cuando uno gana altura y se aleja del mar, y allí en cuanto una nubecita tapa el sol se echan de menos los guantes.

Pero hoy dormiremos calentitos en un peculiar “hostel”, donde tenemos por compañera a una señora teleadicta, sobre todo a telenovelas alemanas. Cenaremos sentados a una mesa, sin tener que compartir la olla. Y mañana tendremos ropa limpia y cruzaremos la frontera un día y medio antes de lo planeado (si no contamos el asunto del volcán ese famoso), mañana dormiremos en Finlandia… y tal como va el asunto por aquí arriba, hasta tomar una birra allí nos va a parecer barato.

Coru.

Lembranzas xeoetiquetadas

Estou sentado nun taburete mirando por unha ventá. Tentarei describir o que me rodea.

Estou nunha gasoliñeira, e nun bar; de feito estou nunha mestura das dúas cousas. É unha gasoliñeira porque o que vexo pola ventá son surtidores e xente enchedo o depósito dese preciado líquido que lle deu a Noruega o estatus que agora ten de terceiro exportador mundial de petróleo. Pero tamén estou nun bar, se entendemos por bar un lugar pechado no que serven bebidas e algo de picar. Pola rúa pasan coches con mozos que se adican a dar voltas e voltas como medio de entretemento. Detrás casas de madeira, grandes aparcamentos e centros comercias.

En certa maneira lémbranme aos EEUU das películas americanas. Por outra parte, atopo referencias que levan a un país nórdico. A xente, a neve e moitos pequenos detalles que me traen lembranzas de anteriores visitas a Finlandia. As montañas de neve manchada con terra que se desconxela pouco a pouco, eses carteis con resortes que se menean co vento e que ao final, sempre terminan por caer, os perfectos muros de madeira amontoada esperando unha cheminea, as rodas con clavos e os coches cheos de focos.

Pero tamén vexo cousas que non coñecía. Os autobuses metade autobús, metade camión, os remolques para as motos de neve, as motos de neve, os coches con matrícula vermella de pegatina, o queixo marrón que parece manteiga e sabe a doce de leite, zapatillas Converse sobre neve e a baixo cero, o sol dando voltas sobre a miña cabeza todo o día, as mellores patatas fritas do mundo, túneles con porta e buzóns con chalecos. Todas estas cousas non as coñecía, pero xa quedan na miña memoria perfectamente xeoetiquetadas. Noruega, Finnmark, Porsanger.

Andrés.


I’m sitting on a stool, watching outside a window. I will try to describe what’s around me.

I am in a petrol station, and in a bar; I am actually in a place that’s both. It is a petrol station because what I see outside the window are petrol pumps and people filling their tanks with that precious liquid that gave Norway the “world’s third petrol exporter” title. But I am also in a bar, if what we mean by bar is a place indoors where drinks and snacks are served. On the street there are cars passing, driven by youngsters who drive and drive as a means of entertainment. Behind, there are wooden houses, big parking lots and shopping malls.

It all somehow reminds me of the United States, as shown on American movies. But I can also find some references taking me to nordic countries. The people, the snow, and many other tiny details bringing back to my mind images of previous visits to Finland; mountains covered in snow stained by the soil melting slowly, those signs with springs dancing with the wind (and eventually falling down to the ground), the perfectly piled-up wooden walls waiting for a chimney, cars with winter tires and big lights.

But I also see things I didn’t know. The buses half bus, half truck, snowmobile trailers, the snowmobiles themselves, cars with a red sticker license plate, that brown cheese that looks like butter and tastes like caramel spread, Converse shoes on the snow and below zero, the sun spinning round over my head the whole day, the best chips in the world, tunnels with a door, and mailboxes dressed in waistcoats. I didn’t know about all these things, but they’ve been already registered in mind, perfectly geotagged. Norway, Finnmark, Porsanger.

Andrés.


Estoy sentado en un taburete mirando por una ventana. Intentará describir lo que me rodea.

Estoy en una gasolinera, y en un bar; de hecho estoy en una mezcla de ambas cosas. Es una gasolinera porque lo que veo por la ventana son surtidores y gente llenando el depósito de ese preciado líquido que le dio a Noruega el estatus que tiene ahora de tercer exportador mundial de petróleo. Pero también estoy en un bar, si entendemos por bar un lugar cerrado en el que se sirven bebidas y algo de picar. Por la calle pasan coches con jóvenes que se dedican a dar vueltas y vueltas como medio de entretenimiento. Detrás casas de madera, grandes aparcamientos y centros comerciales.

De alguna forma me recuerda a los Estados Unidos de las películas americanas. Por otra parte, encuentro referencias que llevan a un país nórdico. La gente, la nieve y muchos pequeños detalles que me traen recuerdos de visitas anteriores a Finlandia: las montañas de nieve manchada con tierra que se descongela poco a poco, esos carteles con muelles que se menean con el viento y que, al final, siempre se acaban cayendo, los perfectos muros de madera amontonada que esperan una chimenea, las ruedas con clavos y los coches llenos de focos.

Pero también veo cosas que no conocía. Los autobuses mitad autobús, mitad camión, los remolques para motos de nieve, las motos de nieve, los coches con matrícula roja de pegatina, el queso marrón que parece mantequilla y sabe a dulce de leche, zapatillas Converse sobre nieve y bajo cero, el sol dando vueltas sobre mi cabeza todo el día, las mejores patatas fritas del mundo, túneles con puerta y buzones con chalecos. Todas estas cosas no las conocía, pero ya quedan en mi memoria perfectamente geoetiquetadas. Noruega, Finnmark, Porsanger.

Andrés.

Olderfjord, día 6 (II)

Sigo co de onte…

Aos que lles interesou o tema das pobres árbores, pode que lles divirta saber que nos cruzamos con rebaños de renos, que os pastores nómadas samis baixan nesta época dos pastos de inverno no interior cara a costa. Non hai moitas fotos porque os moi tímidos non se quedan esperando para deixarse fotografar, supoño que o feito de que os samis leven coméndoos varias xeracións fainos desconfiados.

Vendo que non me sae nada que contarvos, que non consigo sacar un tema de interese xeral, podo falar do tempo, tema socorrido onde os haxa e que aquí sen dúbida pode dar para horas. En seis días caéronnos enriba unhas trinta e seis condicións meteorolóxicas diferentes e ningunha boa. Empezados atrapados en Honnigsvag por un temporal de neve, que deu paso a un día frío e soleado (cando empezamos a nosa viaxe). Para a travesía de Mageroya disfrutamos dunha boa ventisca. Ao chegar á costa, a neve convertiuse en máis neve e choiva, e o vento continuou.

Despois chegou ese baño ao borde da estrada con calefacción e o túnel, nestes lugares o tempo era máis ben benigno. Tras o túnel volvieron á choiva e o vento, combinado con esporádicas nevadas. Á fin un día despertou co ceo azul e seco, unha trampa: era o vento frío e fortísimo que sopraba do interior o que se levara ás nubes. E cando digo vento fortísimo quero dicir precisamente iso, fortísimo, sen esaxeracións. Despois volveu a habitual combinación de auga e neve.

Imposible escribir nada sobre estes días. É demasiado complicado, como vedes, escoller un tema. Se é que ao final non facemos máis que camiñar…


I continue with what I started yesterday…

Those of you who found the story about the trees interesting might be amused to know that we came across some herds of reindeers that were being taken down to de coast by the samis. We don’t have that many pictures because they were really shy and didn’t wait for us to take photos at them. I guess it’s normal not to trust humans, if they have been eating you for generations.

Given that I don’t know what to tell you, that I find it hard to find an interesting topic, I will talk about the weather, and I could do it for hours! In six days we’ve been under 36 (aprox.) different meteorological conditions, and non of them was good. We started stranded in Honnigvag thanks to a snowstorm, which was followed by a cold and sunny day (when we started our trip). A nice blizzard decided to come with us while we were crossing Mageroya.

When we got to the coast, the snow became more snow and rain, and the wind kept on blowing. Then we found that toilet with heating on the edge of the road, and the tunnel. The weather was quite good in those places. After the tunnel, the rain and the wind came back, combined with snowfalls from time to time. Finally one day we woke up with a blue sky and dry conditions. It was a lie: it was the cold and extra-strong wind that had pushed away the clouds. And when I say extra-strong, I mean precisely that, no exaggerations. Then of course we got our normal water and snow combination.

Impossible to write anything about these days. Too complicated, as you see, to choose a topic. Walking is the only thing we do…


Continúo lo que empecé ayer…

A quien le interesara la historia de los pobres arbolitos, puede que le haga gracia saber que nos cruzamos con rebaños de renos, que los pastores nómadas samis bajan en esta época de los pastos de invierno en el interior hacia la costa. No hay muchas fotos porque los muy tímidos no se quedan esperando a dejarse fotografiar, supongo que el hecho de que los samis lleven comiéndoselos durante generaciones los hace desconfiados.

Viendo que no me sale nada que contaros, que no consigo sacar un tema del interés general, puedo hablar del tiempo, tema socorrido donde los haya y que aquí sin duda puede dar para horas. En seis días nos cayeron encima unas 36 condiciones meteorológicas diferentes y ninguna buena. Empezamos atrapados en Honnigsvag por un temporal de nieve, que dio paso a un día frío y soleado (en el que comenzamos nuestra excursión). Para la travesía de Mageroya disfrutamos de una buena ventisca.

Al llegar a la costa la nieve se transformó en más nieve y lluvia, el viento siguió a lo suyo. Luego vino ese cuarto de baño al borde de la carretera con calefacción y el túnel, en estos sitios el tiempo era más bien benigno. Tras el túnel volvieron la lluvia y el viento, combinado con esporádicas nevadas. Al fin un día salió despejado y seco, una trampa: era el viento frío y fortísimo que soplaba del interior el que se había llevado a las nubes. Cuando digo viento fortísimo quiero decir precisamente eso, fortísimo, sin exagerar nada. Luego volvió la habitual combinación de agua y nieve.

Imposible escribir nada sobre estos días. Es tremendamente complicado, como veis, elegir un tema, si es que al final no hacemos más que caminar.

Olderfjord, día 6

Van seis días desde que iniciamos esta excursión en Nordkapp, uns 100 quilómetros máis ao norte.

En seis días pasan moitas cousas, demasiadas para relatar así sen pensar. É difícil ademais escoller qué anécdota contar: ¿a que teña máis interese cultural? ¿a máis curiosa? ¿a máis divertida? Son coma os nosos pequenos fillos, non se pode elixir.

Se escribise cómo hai dous días, cando non atopabamos ónde montar a tenda, tivemos que recorrer algúns quilómetros de máis con consecuencias nada positivas para o noso estado físico xeral, podería deixar atrás o feito de que os nosos pés doen ou esquecerme de falar de que non atopamos a ninguén no camiño ata onte.

En seis días, pensará o lector, terán pasado polos lugares máis variopintos, e a verdade é que sí que cruzamos paisaxes do máis impresionante. A meseta totalmente branca pola neve da illa de Mageroya, que atravesamos tratando de evitar os acantilados que a rodean case por completo. E non é unha paisaxe en realidade, pero cruzar un túnel de 7 km baixo o mar non é algo que se faga cada día.

Tamén ao falar de paisaxes é complicado escoller: ¿que é máis interesante? Falar das praias nevadas, dos acantilados que recortan os fiordos, das innumerables ensenadas, dos pequenos pobos de seis casas en metade de ningunha parte ou das casas solitarias que fan que ese lugar sexa algún sitio.

Quizais a algún lle interese ou lle sorprenda cómo 100 quilómetros máis arriba hai un deserto, cómo pouquiño a pouco vai xurdindo a vexetación e vai crecendo. Nestes escenarios era imposible cortar nada co que acender un fogo para calentarnos, pero é imposible non collerlles cariño ás pequenas árbores. Coñecémolas cando medían escasamente un metro en Honingsvag e aquí en Olderfjord xa crecen o suficiente para seren dignos do título de árbore.

Demasiado que contar. Mañá máis.

Coru.


It’s been six days since we started this trip in Nordkapp, 100 km to the north.

Many things happen in six days, too many to tell anyone all at once. It’s also difficult to choose what anecdote to tell: the one with a higher cultural interest? The weirdest? The funniest? They are like our children, you can’t choose.

If I told you how two days ago we didn’t seem to find a suitable location for our tent, which made us walk a few more kilometres (a terrible decision for our general physical condition), I could leave behind our aching feet or forget to talk about how it felt not to find anyone on the way until yesterday.

In six days, the reader might think, they have probably visited many different places and, truth be told, we certainly did see many impressive landscapes. Island Mageroya’s plateau, completely covered in snow, and how we walked though it trying to avoid the surrounding cliffs. And it might not be what we call a landscape, but crossing a 7 km tunnel under the sea is not something you do every day.

It’s also difficult to talk about landscapes. What will get your attention the most? We could talk about snowy beaches, cliffs drawing the fiords, uncountable inlets, small villages in the middle of nowhere making that place become somewhere.

Maybe someone is interested or wants to know more about how 100 km away in the north there is a dessert, and how vegetation starts growing slowly while we walk south. Impossible to find some material to light a fire in this kind of scenaries, but you get attached to the landscapes, and even feel closer to them. We knew these little trees when they were hardly 1 metre high in Honingsvag, and here in Olderfjord they are already tall enough to deserve the name “tree”.

Too many things to tell. I’ll tell you more tomorrow.

Coru.


Hace seis días que empezamos esta excursión en Nordkapp, unos 100km más al norte.

En seis días pasan muchas cosas, demasiadas para relatar así de carrerilla. Es difícil además elegir qué anécdota contar: ¿por su interés cultural? ¿por su curiosidad? ¿su gracia? Son como nuestros pequeños hijos, no se puede elegir.

Si comentara cómo hace dos días no encontrábamos dónde montar la tienda, lo que nos hizo recorrer unos cuantos kilómetros de más con consecuencias nada positivas para nuestro estado físico general, podría dejar atrás el hecho de que nuestros pies están doloridos u olvidarme de hablar de que no encontramos a nadie por el camino hasta ayer.

En seis días, pensará el lector, habrán pasado por los lugares más variopintos, y la verdad es que sí cruzamos paisajes de lo más impresionante. La meseta totalmente cubierta de nieve de la isla de Mageroya, que atravesamos intentando evitar los acantilados que la rodean por todos los lados. Y no es un paisaje propiamente dicho, pero cruzar un túnel de 7 km bajo el mar no es algo que se haga cada día.

También al hablar de paisajes se hace complicado elegir, ¿qué es más interesante? Hablar de las playas nevadas, de los acantilados que recortan los fiordos, de las innumerables ensenadas, de los pequeños pueblos de seis casas en mitad de ninguna parte o de las casas solitarias que hacen que ese lugar sea algún sitio.

Quizás a alguno le interese o le llame la atención cómo 100 km más arriba hay un desierto, cómo poco a poco va surgiendo la vegetación y va creciendo. En estos escenarios era imposible cortar nada con lo que encender una hoguera para calentarnos, pero le coges cariño a los paisajes. Conocemos a estos arbolitos cuando medían escasamente un metro a las afueras de Honingsvag, y aquí en Olderfjord ya crecen lo suficiente para casi ganarse el título de árbol.

Curso básico de autoestopista

Nun autobús no medio da Laponia.

Un volcán islandés cun nome que non quero recordar e que de recordalo non sería quen de escribir, deu ao traste coas nosas intencións de estar camiñando a estas alturas. Así que unha semana despois de saír de Santiago sendo uns rapaces, aínda estamos a uns centos de quilómetros do noso obxectivo, Nordkapp. Tres días de coche, unha noite en ferry, unha sauna en Helsinki, dous días de autostop e agora un autobús transformáronnos no que somos agora.
Agora somos outra cousa, diso estou seguro, pois en Santiago ninguén miraba para nós do xeito no que a xente deste bus está a examinarnos.

Coru


On a bus in the middle of Laponia.

An icelandic volcano whose name I don’t want to remember and, even if I did, I wouldn’t be able to write down, ruined our intentions of being already walking right now. So one week after leaving Santiago as two young boys, we’re still hundreds of kilometres away from our destination, Nordkapp. Three days by car, one night by ferry, a sauna in Helsinki, two days hitchhiking and now a bus made us become what we are now. We are now something different, I’m sure, because in Santiago nobody looked at us the way the people on this bus are studying us.

Coru


En un autobús en el medio de Laponia.

Un volcán islandés cuyo nombre que no quiero recordar y que, si lo recordase, no sería capaz de escribir, destrozó nuestras intenciones de estar ya caminando a estas alturas. Así que una semana después de salir de Santiago siendo unos muchachos, aún estamos a varios cientos de kilómetros de nuestro objetivo, Nordkapp. Tres días de coche, una noche en ferry, una sauna en Helsinki, dos días de autoestop y ahora un autobús nos han transformado en lo que somos ahora. Ahora somos otra cosa, de eso estoy seguro, ya que en Santiago nadie nos miraba como la gente de este autobús nos está examinando.

Coru

Estamos a traballar niso

Estamos a ter problemas coa nosa nova páxina, nuns días estará lista para comenzar a viaxe connosco.


We are having some problems with our new site. In a couple of days it will be ready for the start of our trip.


Estamos teniendo problemillas con la nueva página web, en un par de días estará lista para comenzar el viaje con nosotros.

Aguantar, aguantar, e saír por arriba

Esta é a frase que Coru sempre me repite cando, escalando, sinto que non me sae un paso, ou que o mal tempo ou o cansancio se fan fortes. E esta é a nosa filosofía nesta viaxe. Chegamos ao noso punto de non retorno, e alcanzada a nosa V1, agora non queda outra que aguantar, aguantar e saír por arriba. Así que imos cara adiante.

E non é porque as cousas vaian de todo ben. Os patrocinios non dan chegado e, por moito que se apreten as contas, non deixamos de ver números vermellos. Pero a nosa confianza no noso proxecto segue crecendo. Cada vez temos máis ganas de comenzar a andar, de poder falarvos das xentes e lugares que atopemos, de poder gravar vídeos nos que realmente pase algo e de que poidades ver as asombrosas paisaxes polas que imos pasar.

Contamos con saír a fin de semana do 17/18 de abril, para poder cruzar Laponia a comezos da primavera, antes de que o desxeo empece e se faga máis complicado andar pola neve. Ata ese día, quedan tres semanas que probablemente sexan das máis duras de toda a viaxe. Quedan algunhas portas nas que petar e moitas nas que seguir insistindo.

Se algún de vós ten algunha idea, coñece a alguén ou é familiar de Bill Gates, por favor, fáinolo saber.

Graciñas por todo unha vez máis.

Andrés


This is what Coru always tells me when, while climbing, I feel I cannot take one more step, or that the bad weather or my own exhausted conditions are getting too unbearable. And that’s the philosophy behind this journey. We have just got past our point of no return and, now that our V1 has been reached, we can only hold on, hold on, and come out on top.

This doesn’t necessarily mean that everything is going perfectly well. Sponsors are not showing up yet and, no matter how hard we try and readjust our budget, we keep on being in the red. But our confidence in the project keeps on growing. We cannot wait to start walking, to tell you about the people and places we come across, to film videos in which something actually happens, and to let you see the amazing landscapes we will walk through.

We are planning on leaving the 17th-18th April to go through Laponia in the beginning of the spring, before the snow starts to melt making it harder to walk on it. We have only three weeks left until that day, and they will surely be the journey’s hardest hours. But we still have some doors to knock on and many to keep on insisting on.

If any of you has any idea, knows someone or is related to Bill Gates, please, let us know.

And once again, thanks for everything.

Andrés


Esta es la frase que Coru siempre me repite cuando, escalando, siento que ya no puedo dar un paso más, o que el mal tiempo o el cansancio se hacen demasiado fuertes. Y esta es nuestra filosofía en este viaje. Llegamos a nuestro punto de no retorno y, alcanzada nuestra V1, ahora lo único que queda es aguantar, aguantar y salir por arriba. Así que seguimos adelante.

Y no es porque las cosas vayan del todo bien. Los patrocinios no acaban de llegar y, por mucho que apretemos las cuentas, no dejamos de ver números rojos. Pero nuestra confianza en nuestro proyecto sigue creciendo. Cada vez tenemos más ganas de empezar a andar, de poder hablaros de las gentes y lugares que nos encontremos, de poder grabar vídeos en los que pase algo de verdad y de que podáis ver los paisajes asombrosos por los que vamos a pasar.

Contamos con salir el fin de semana del 17-18 de abril, para poder cruzar Laponia al principio de la primavera, antes de que el deshielo empiece y se haga más complicado andar por la nieve. Hasta ese día, quedan tres semanas que probablemente sean de las más duras de todo el viaje. Aún quedan algunas puertas a las que llamar y muchas en las que seguir insistiendo.

Si alguno de vosotros tiene alguna idea, conoce a alguien o es familiar de Bill Gates, por favor, háznoslo saber.

Gracias por todo una vez más.

Andrés

The Show Must Go On

Terapia musical. “The Show Must Go On” de Queen, banda sonora oficial do día de hoxe no estudio. Dúas semanas de sementar dossieres por todos os lados parece que comezan a dar os seus primeiros frutos. Por auga que non fose… Nestes últimos dous días a cousa xirou de “crítica” a “moi esperanzadora”. A semana que vén aventúrase moi interesante e, se non pasa nada raro, xa poderemos anunciar quen son os primeiros patrocinadores, os que garantizarán a viabilidade deste proxecto e gracias aos que poderemos empezar xa a traballar ao 100% xa na loxística, trazado e preparativos para a viaxe. O tempo corre, sabémolo, e aínda quedan moitas cousas por facer e moitos cartos e material por conseguir, pero ninguén dixo que fose doado. Como ben expresa o anuncio que Ernest Shackleton puxo en The Times en 1914 e que temos colgado na portada da nosa páxina, creo que todos sabíamos onde nos metíamos.

Máis de 4000 homes e mulleres responderon a ese “prometedor” anuncio. Non pretendo comparar a nosa viaxe coa del. A del foi sen lugar a dúbidas a travesía máis importante que se ten feito na exploración antártica, ata tal punto que non só é adorado por fanáticos polares coma min, senón que a súa capacidade de liderado, que fixo que as 27 persoas que o acompañaban sobrevivisen a 25 meses nas durísimas condicións do Antártida, convertiu o seu diario de viaxe en toda unha biblia sobre a motivación e dirección empresarial. A de Shackleton é a nai de todas as expedicións. Pero non podo evitar facer unha pequena similitude coa nosa, unha especie de adaptación á era dixital dese anuncio. Porque nós tamén puxemos un anuncio e vós tamén respondestes en masa. Non vos ofrecemos nin frío extemo nin longos meses de escuridade, pero si unha viaxe, unha viaxe sen os peligros constantes que rodeaban á tripulación do Endurance e sen que teñades que saír das vosas casas ou traballos. Ofrecémosvos facer esta viaxe connosco e, en caso de éxito, gozar tamén de todo noso honor e recoñecemento. ¡E non nos falta tanto para chegar aos 4000!

Graciñas por seguirdes aí 🙂

Andrés


Musical therapy. Queen’s “The Show Must Go On”, today’s official soundtrack in the studio. Two weeks sowing dossiers everywhere seem to start bearing their first fruits. They’ve had enough water, that’s for sure… In these last two days, things turned from being “critical” to “extremely promising”. Next week is bound to be really interesting and, if nothing strange happens, we will be able to tell you who our first sponsors are, those who will guarantee this project’s feasibility and will allow us to start working on the logistics, routes and preparations for the journey. Time is running out, we know that, and there are still many things left to do and we still need to get more money and materials, but no one said this would be easy. As Ernest Shackleton’s announcement (the one we have on our homepage, published on The Times in 1914) clearly shows, I think we knew what we were heading into.

More than 4,000 men and women answerd that “promising” announcement. I don’t mean to compare our journeys, though. His adventure was undoubtedly the most important deed ever made in antarctic exploration, making him not only be loved by polar fanatics as me, but also by business leadership experts. His travel journal, explaining how he managed to keep those 27 people alive after 25 months spent in the Antarctica, has become a bible in business motivation. Shackleton’s is every expedition’s mother. But I cannot help but finding a small resemblance between our two journeys, ours being some kind of digital adaptation of his announcement. Because we also made an announcement, and you also replied en masse. We do not offer you extreme cold nor long months in complete darkness, but we do offer a journey, a journey free of the constant dangers that threatend the Endurance’s crew, and without you having to leave your home. We invite you to follow this journey with us and, if we succeed, to share also all our honors and recognition. And we are not that far from 4,000!

Thanks for being there, 😀

Andrés.


Terapia musical. “The Show Must Go On” de Queen, banda sonora oficial del día de hoy en el estudio. Dos semanas sembrando dossieres en todas partes parece que empiezan a dar sus primeros frutos. Por falta de riego no será… Estos últimos dos días la cosa giró de “crítica” a “muy esperanzadora”. La semana que viene promete ser muy interesante y, si no pasa nada raro, ya podremos anunciar quiénes son los primeros patrocinadores, los que garantizarán la viabilidad de este proyecto y gracias a los que podremos empezar a trabajar ya al 100% en la logística, trazado y preparativos del viaje. El tiempo corre, lo sabemos, y aún nos quedan un montón de cosas por hacer y mucho dinero y material por conseguir, pero nadie dijo que esto fuese a ser fácil. Como bien expresa el anuncio que Ernest Shackleton puso en The Times en 1914 y que tenemos colgado en la portada de la web, creo que todos sabíamos dónde nos metíamos.

Más de 4000 hombres y mujeres contestaron a ese “prometedor” anuncio. No pretendo comparar nuestros viajes. Su travesía fue sin lugar a dudas la hazaña más importante que se ha hecho en la exploración antártica, hasta tal punto que no solo es adorado por los fanáticos polares como yo, sino que su capacidad de liderazgo, que hizo que las 27 personas que lo acompañaban sobrevivieran a 25 meses en las durísimas condiciones de la Antártida, convirtió su diario de viaje en toda una biblia de motivación y liderazgo empresarial. La de Shackleton es la madre de todas las expediciones. Pero no puedo evitar hacer una pequeña similitud con la nuestra, una especie de adaptación a la era digital de ese anuncio. Porque nosotros también pusimos un anuncio y vosotros también respondisteis en masa. No os ofrecemos ni frío extermo ni largos meses de oscuridad, pero sí un viaje, un viaje sin los peligros constantes que acechaban a la tripulación del Endurance y sin que tengáis que salir de vuestras casas o trabajos. Os ofrecemos hacer este viaje con nosotros y, en caso de éxito, gozar también de todos los honores y reconocimientos. ¡Y no nos falta tanto para llegar a los 4000!

Gracias por seguir ahí 😀

Andrés

Vida 2.0

Poderíamos contarvos mil teorías sobre a nosa convicción de que as novas tecnoloxías son algo fantástico, si, e ata imos contarvos unha viaxe a través delas. Pero abonda cun pequeno feito para que vos decatedes de ata ónde xogan un papel importante neste proxecto: a derradeira vez que nos vimos en persoa calquera dos tres que de momento estamos metidos neste lío, non existía nin a idea.

Todo, desde o momento no que a Andrés se lle acendeu a luceciña, ten sido a través de mails e teléfonos e Google Docs e ata Wave (isto aínda non o entedemos demasiado ben, pero por probalo que non sexa). E todo un turbillón en Facebook que fixo que de súpeto teñamos case 600 seguidores (e de verdade que non os coñecemos a todos), e varias aparicións nos medios sen ter enviado aínda unha triste nota de prensa. Tan só Andres tivo algunha reunión desas nas que tes persoas diante sen unha pantalla polo medio con potenciais patrocinadores. Qué fermoso é o mundo 2.0., ¿verdade?

Ana


We could tell you a thousand theories about why we are so convinced that new technologies are something fantastic, sure, and we are even going to tell you a journey through them. But this tiny fact will be enough to show you the important role they play on our project: last time the three of us saw each other in person, the idea didn’t even exist.

Everything, from the moment in which Andrés thought of it for the first time, has been through emails and phonecalls and Google Docs and even Wave  (we don’t really understand this one yet, but we’ll keep on trying). And then this overwhelming response on Facebook with almost 600 followers now (and I swear we don’t know them all), and some media coverage without having even sent one single press release. Only Andres has met some real people (you know, without a screen in the middle), potential sponsors. How beautiful this world 2.0. is!!

Ana


Os podríamos contar mil teorías acerca de nuestra convicción de que las nuevas tecnologías son algo fantástico, sí, y hasta vamos a contaros un viaje a través de ellas. Pero basta un pequeño hecho para que veáis hasta dónde juegan un papel importante en este proyecto: la última vez que nos vimos en persona cualquiera de los tres que de momento estamos metidos en esto, no existía ni la idea.

Todo, desde el momento en que a Andrés se le encendió la lucecita, ha sido a través de mails y teléfonos y Google Docs y hasta Wave (esto aún no lo acabamos de entender del todo, pero por probarlo que no sea). Y todo un torbellino en Facebook que ha hecho que de pronto tengamos casi 600 seguidores (y de verdad que no los conocemos a todos), y varias apariciones en medios sin haber enviado aún ni una triste nota de prensa. Solo Andrés ha tenido alguna reunión de esas en las que tienes a personas delante sin una pantalla de por medio con potenciales patrocinadores. Qué bello es el mundo 2.0. ¿verdad?

Ana

Graciñas a todos

Moitísimas grazas a todos polo apoio na rede! Incluso a nós, acérrimos defensores da utilidade das redes sociais para comunicar, pillounos por sorpresa. Tanto está a funcionar que xa comezamos a ter algunhas aparicións na prensa, ata agora no Xornal e en Vieiros. Tamén temos xa uns primeiros contactos tanto con empresas como coas administracións, e esperamos ter boas novas que anunciar cedo. Unha vez máis grazas a todos, e a seguir divulgando!

Polo de agora, no tempo que nos queda entre mail e teléfono, empezamos a entrenar un pouco máis duro. Sobre todo eu, que teño unha rutina máis de sofá que Coru… El segue nos Pirineos e non hai día que o chamemos e non estea a esquiar, escalar ou calquera outra cousa desas que cansan. Así que unha horiña de correr todas as mañás co compañeiro Chema, que coa súa insistencia en sacarme da cama a esas horas para ires correr xa ten ben merecido que o nomeemos “Entrenador Oficial” de 6MPasos.

Pero agora toca voltar aos mails, ás chamadas e a sufrir as maniotas cada vez que baixo un escalón.

Saúde e Kilómetros!!

Andrés


Thank you so much to all of you for your online support! Your great response has surprised everyone, including us, strong supporters of using social networks for communication. It’s working so well that Galician press has already started to pay attention to us -Xornal and Vieiros so far. We have also our first contacts both with companies and the Adminstration, and we hope we can give you some good news soon. Once again, thank you everyone. And keep spreading the word!

Meanwhile, in the time we have left after spending the day building our network through Internet, emails and phonecalls, we have started to train a bit harder. Especially me, given that my current routine has more to do with sofas than with sports… Coru won’t have this problem: he is still living in the Pyrinees, and whenever we call him he is either skiing or climbing or doing any kind of exhausting activity. So one jogging hour every morning for me with our friend Chema, whose endless patience and insistence on getting me out of bed so early has gained him the 6MPasos’ Official Trainer title.

But now it’s time to get back to mailing, calling and suffering from stiff legs each time I go down the stairs.

Cheers and kilometres!!

Andrés.


¡Muchísimas gracias a todos por el apoyo en la red! La gran acogida nos ha pillado por sorpresa hasta a nosotros, acérrimos defensores de la utilidad de las redes sociales para comunicar. Está funcionando todo tan bien que ya hemos empezado a aparecer en la prensa, de momento en el Xornal y en Vieiros. Todo esto nos da también más confianza a la hora de contactar tanto con empresas como con las administraciones, y esperamos poder anunciaros pronto alguna buena noticia. Una vez más gracias a todos y ¡a seguir divulgando!

De momento, en el tiempo que nos queda entre mail y teléfono, hemos empezado a entrenar algo más duro. Sobre todo yo, que tengo una rutina más de sofá que Coru… Él sigue en los Pirineos y no hay día que lo llamemos y no esté esquiando, escalando o haciendo cualquier otra cosa de esas que cansan. Así que una horita de correr todas las mañanas con el compañero Chema, cuya insistencia en sacarme de la cama a esas horas para ir a correr ya lo hace meritorio del título de “Entrenador Oficial” de 6MPasos.

Pero ahroa toca volver a los mails, a las llamadas y a sufrir las agujetas cada vez que bajo un escalón.

¡¡Salud y kilómetros!!

Andrés.