Vai xa máis dun ano desde que comezamos a camiñar desde Norkapp. A estas alturas andaríamos camiño de Karasjok, xa coa fronteira finlandesa en mente. Xusto o día que cruzabamos esa fronteira, falábamos cunha xornalista que nos preguntaba se, despois de dúas semanas camiñando, víamos posible o acabar a viaxe. Como era de esperar, dixemos que si, aínda que naquel momento a tendinite xa aparecera nun dos meus xeonllos e aínda faltaba por chegar o outro e mailas bochas.
O certo é que o comezo foi duro. Pero segundo avanzaron as semanas e os meses parece que o corpo se foi facendo á idea, e agora, cando reviso as copias de mostra das fotos da exposición tratando de escribir os textos que as acompañen, unha estraña sensación de distancia e proximidade ronda a miña cabeza.
En certa forma parece que hai anos de todo iso, cando vexo as fotos de Noruega dáme a sensación de que foi outra viaxe, e o mesmo nos pasaba cando xa andabamos por Centroeuropa. Pero despois, cando lle dou unha volta completa, e volvo a revisar todas as imaxes , as historias e momentos volven a min e lembro algunhas das aventuras e desventuras con todo luxo de detalles.
Moitas desas aventuras non quedaron rexistradas e escápanse da memoria, da miña e da de Coru. É por iso que temos tantas ganas de ver a exposición rematada, para, en certa forma, conxelar eses bos momentos que aínda gardamos desta gran viaxe.
A paixón por viaxar que nos levou a iniciar hai agora un ano esta viaxe fai que escriba estas liñas desde un lugar moi diferente dos que percorremos, pero que merece a mesma atención: os campos de refuxiados Saharauís de Tindoug.
Hoxe desde unha haima, coma hai un ano desde a tenda de campaña.
Graciñas por estar ao outro lado.
Andrés
Ya hace más de un año que empezamos a caminar desde Nordkapp. A estas alturas andaríamos camino de Karasjok, ya con la frontera finlandesa en mente. Justo el día que cruzábamos esa frontera, hablábamos con una periodista que nos preguntaba si, después de dos semanas caminando, veíamos posible acabar el viaje. Como era de esperar, dijimos que sí, aunque en aquel momento la tendinitis ya había aparecido en una de mis rodillas, y aún faltaba que llegara a la otra y las ampollas.
La verdad es que el principio fue duro. Pero según avanzaron las semanas y los meses parece que el cuerpo se fue acostumbrando a la idea, y ahora, cuando reviso las copias de muestra de las fotos de la exposición tratando de escribir los textos que las acompañen, una extraña sensación de lejanía y cercanía ronda mi cabeza.
En cierta manera parece que hace años de todo eso, cuando veo las fotos de Noruega me da la sensación de que fue otro viaje, y lo mismo nos pasaba cuando ya estábamos por Centroeuropa. Pero después, cuando le doy una vuelta completa y vuelvo a revisar todas las imágenes, las historias y los momentos vuelven a mí y recuerdo algunas de las aventuras y desventuras con todo lujo de detalles.
Muchas de esas aventuras no quedaron registradas y se escapan de la memoria, de la mía y de la de Coru. Es por eso que tenemos muchas ganas de ver la exposición acabada para, de cierta forma, congelar esos buenos momentos que todavía guardamos de este gran viaje.
La pasión por viajar que nos llevó a iniciar hace ahora un año este viaje hace que escriba estas líneas desde un lugar muy diferente de los que recorremos, pero que merece la misma atención: los campos de refugiados Saharauis de Tindoug.
Hoy desde una haima, como hace un año desde la tienda de campaña.
Gracias por estar al otro lado.
Andrés.
It’s been more than a year since we started walking from Nordkapp. This time last year we were probably getting to Karasjok, already thinking about the Finnish border. Precisely the day we crossed that border, we were talking to a journalist who asked us if, after two weeks walking, we still thought it would be possible to finish the journey. Of course, we said we did, even though at that time one of my knees was already suffering from a tendonitis, and my other knee’s tendonitis and all the blisters had not arrived yet.
To be honest, the beginning of the journey was hard. But as weeks and months went by, our bodies stated to get used to the idea, and now, when I go through the pictures I’ve been picking for the exhibition trying to write the texts to go with them, a strange feeling of closeness and distance goes round in my head.
It somehow looks as if it all happened years ago, whenever I see the photos I took in Norway I get the feeling that it was a different trip, something that already happened to us when we were walking through Central Europe. But then, when I finish one round and start going through the images again, all those stories and moments come back to me and I remember some of our fortunes and misfortunes with a wealth of detail.
Many of those adventures were not in any way registered and tend to skip our minds, mine and Coru’s. That’s why we cannot wait to see the exhibition ready, to somehow freeze those good moments we still keep from that great journey.
That same passion for traveling that made us start walking one year ago, is making me write these lines from a place which is really different to the ones we walked through, but that deserves the same attention: the Saharan refugee camps in Tindoug.
Today from a haima, a year ago from a tent.
Thanks for being on the other side.
Andrés.
Precioso andrés, espero que la expo llegue a bilbao o llegue yo a santiago porque quiero saber mucho más de vuestro viaje. Que vaya genial!
Sin palabras!!!!! Me he quedado atónita….la imagen….qué decir? Hasta he respirado….Tus pensamientos… normal desde donde los escribes,tantas sensaciones encontradas y que pequeños somos ante el mundo y su adversidad.,Pero nos envuelve en su grandeza y en su sencillez. Aún escucho la voz de Coru “Deixa a camara Andrés” ” Qué se vexa”…. era en este mismo lugar. Gracias a vosotros!!!
Sí que poidechedes. Estaremos alí para mirala
Hola par de craks, me encantaría poder comunicarme con vosotros ya que tengo en mente hacer el mismo camino en solitario y seguro me podéis dar mas de un consejo. La idea es empezar el próximo año desde Cabo Norte, he camino muchos camino pero tan solo nacionales y ahora toca ya una aventura mayor, estoy fisicamente y mentalmente preparado pero nunca viene de más unos consejos.
Gracias.