Nos máis de seis meses que levamos camiñando, témonos cruzado con moita xente. Moitos deles fixéronnos a mesma pregunta: “Por que?”. A resposta adoita ser variada. Moitas veces eu trato de explicar que é un proxecto que busca falar sobre a importancia das redes sociais como medio de comunicación ao tempo que coñecemos media Europa, e que máis que dun reto deportivo trátase dun reto comunicativo. Pero a xente perde o interese á metade da primeira frase. Coru é máis breve pero máis eficaz: “just for fun”.
Entón que somos? Descartados os motivos relixiosos, pódese ser peregrino sen fe? Os diccionarios non son moi claros ao respecto. O certo é que durante a viaxe téñennos chamado de todo: “Crazy guys”, “los gallegos que vienen del Ártico”, “you are warriors”, e a nosa preferida: “the guys who are walking”
Supoño que cando comezamos a nosa viaxe, atravesando paraxes despoboadas, durmindo nunha minúscula tenda e cociñando no noso forniño en metade dun bosque, eramos camiñantes. Agora, seguindo frechas amarelas de vila en vila e durmindo recén duchados en cómodos e quentes alberques, somos peregrinos. O que si temos moi claro é que o que nós facemos é o Camiño de Santiago. Pode que non estea a ser o máis habitual, pero é o que nos leva a casa.
Andrés
En los más de seis meses que llevamos caminando, nos hemos cruzado con mucha gente. Muchos de ellos nos hacen la misma pregunta: “¿Por qué?” La respuesta suele ser variada. Muchas veces yo intento explicar que es un proyecto que busca hablar sobre la importancia de las redes sociales como medio de comunicación, y de paso conocemos media Europa, y que más que de un reto deportivo se trata de un reto comunicativo. Pero la gente suele perder el interés en la mitad de la primera frase. Coru es más breve, pero más eficaz: “just for fun”.
Entonces, ¿qué somos? Descartados los motivos religiosos, ¿se puede ser peregrino sin fe? Los diccionarios no son muy claros al respecto. Lo cierto es que durante el viaje nos han llamado de todo. “Crazy guys”, “los gallegos que vienen del Ártico”, “you are warriors”, y nuestra preferida: “the guys who are walking”.
Supongo que cuando empezamos nuestro viaje, atravesando parajes despoblados, durmiendo en una minúscula tienda y cocinando en nuestro hornito en mitad de un bosque, éramos caminantes. Ahora, siguiendo flechas amarillas de pueblo en pueblo y durmiendo recién duchados en cómodos y cálidos albergues, somos peregrinos. Lo que sí tenemos muy claro es que lo que nosotros hacemos es el Camino de Santiago. Puede que no sea el más habitual, pero es el que nos lleva a casa.
Andrés.
During the more than six months that we have been walking, we’ve met many people. Many of them asked us the same question: ‘why?’. The answer is never the same. Sometimes I try to explain how this is a project that wants to talk about the importance of social networks as a new communication means (and we get to visit half Europe at the same time), and how this is more a communication challenge than a physical challenge. But people usually stop paying attention after the first sentence. Coru is brief and to the point: ‘just for fun’.
What are we, then? Given that we don’t have any religious motivations, is it possible to be a faithless pilgrim? Dictionaries are not so clear about that. Truth is, we’ve been called many things during our trip. ‘Crazy guys’, ‘los gallegos que vienen del Ártico’, ‘you are warriors’, and our favourite: ‘the guys who are walking’.
I guess when we started our odyssey, walking through deserted lands, sleeping inside a tiny tent and cooking in the middle of the forest, we were walkers. Now, following yellow arrows from village to village, and sleeping in warm, confortable hostels just after having a nice shower, we are pilgrims. What we know for sure is that what we are doing is the Way of St James. It might not be the most usual one, but it’s the one taking us back home.
Andrés.
Si, pero cando cheguedes andando pola Algalia como peregríns, seguro que os sentiredes raros, raros ¿a que sí?
Seréis peregrinos, caballeros andantes, aventureros, deportistas… pero para mi sois únicos y unos héroes de una manera muy particular. Y me hace feliz ver que el reto/aventura/peculiar excursión que os planteásteis hace solo unos meses os está yendo fenomenal y pronto llegareís a casa. Un beso!
O de “crazy guys” seguro que o pensan ata os que non volo din (o pensamos ata os que non o dicimos), porque hai que ser ser un pouco quixotes para “acometer tamaña aventura”. A admiración por iso non hai quen vola quite.
Só vos desexo que a gran alforxa chea de imaxes e recordos de paisaxes, xentes, cidades, modos de vida, personaxes, historia, historias, etc. chegue a moita xente que a atope interesante.
Personalmente será a gran aventura que poderedes contar sempre, incluso ata cando contedes as “batallitas do abuelo”.
La verdad que Andrés nos das mucho que pensar, nuestro idioma, gallego, castellano, etc es amplio y usamos muchas palabras para un mismo término, así los ingleses son exactos. También es cuestión de caracteres, unos se explican más que otros,pero lo importante es hacerse entender. Vuestro reto maravilloso, en el fondo me da pena que termine, por mí, claro. Por vosotros estareis deseando ver a los vuestros, los mimos, los abrazos y como quien dice calor de hogar. Felicidades
Really good text. Clear message. Captivating. You´ll also be a writer after this journey!
Greetings from my not so warm living room in Amsterdam!