Esta é a frase que Coru sempre me repite cando, escalando, sinto que non me sae un paso, ou que o mal tempo ou o cansancio se fan fortes. E esta é a nosa filosofía nesta viaxe. Chegamos ao noso punto de non retorno, e alcanzada a nosa V1, agora non queda outra que aguantar, aguantar e saír por arriba. Así que imos cara adiante.
E non é porque as cousas vaian de todo ben. Os patrocinios non dan chegado e, por moito que se apreten as contas, non deixamos de ver números vermellos. Pero a nosa confianza no noso proxecto segue crecendo. Cada vez temos máis ganas de comenzar a andar, de poder falarvos das xentes e lugares que atopemos, de poder gravar vídeos nos que realmente pase algo e de que poidades ver as asombrosas paisaxes polas que imos pasar.
Contamos con saír a fin de semana do 17/18 de abril, para poder cruzar Laponia a comezos da primavera, antes de que o desxeo empece e se faga máis complicado andar pola neve. Ata ese día, quedan tres semanas que probablemente sexan das máis duras de toda a viaxe. Quedan algunhas portas nas que petar e moitas nas que seguir insistindo.
Se algún de vós ten algunha idea, coñece a alguén ou é familiar de Bill Gates, por favor, fáinolo saber.
Graciñas por todo unha vez máis.
Andrés
This is what Coru always tells me when, while climbing, I feel I cannot take one more step, or that the bad weather or my own exhausted conditions are getting too unbearable. And that’s the philosophy behind this journey. We have just got past our point of no return and, now that our V1 has been reached, we can only hold on, hold on, and come out on top.
This doesn’t necessarily mean that everything is going perfectly well. Sponsors are not showing up yet and, no matter how hard we try and readjust our budget, we keep on being in the red. But our confidence in the project keeps on growing. We cannot wait to start walking, to tell you about the people and places we come across, to film videos in which something actually happens, and to let you see the amazing landscapes we will walk through.
We are planning on leaving the 17th-18th April to go through Laponia in the beginning of the spring, before the snow starts to melt making it harder to walk on it. We have only three weeks left until that day, and they will surely be the journey’s hardest hours. But we still have some doors to knock on and many to keep on insisting on.
If any of you has any idea, knows someone or is related to Bill Gates, please, let us know.
And once again, thanks for everything.
Andrés
Esta es la frase que Coru siempre me repite cuando, escalando, siento que ya no puedo dar un paso más, o que el mal tiempo o el cansancio se hacen demasiado fuertes. Y esta es nuestra filosofía en este viaje. Llegamos a nuestro punto de no retorno y, alcanzada nuestra V1, ahora lo único que queda es aguantar, aguantar y salir por arriba. Así que seguimos adelante.
Y no es porque las cosas vayan del todo bien. Los patrocinios no acaban de llegar y, por mucho que apretemos las cuentas, no dejamos de ver números rojos. Pero nuestra confianza en nuestro proyecto sigue creciendo. Cada vez tenemos más ganas de empezar a andar, de poder hablaros de las gentes y lugares que nos encontremos, de poder grabar vídeos en los que pase algo de verdad y de que podáis ver los paisajes asombrosos por los que vamos a pasar.
Contamos con salir el fin de semana del 17-18 de abril, para poder cruzar Laponia al principio de la primavera, antes de que el deshielo empiece y se haga más complicado andar por la nieve. Hasta ese día, quedan tres semanas que probablemente sean de las más duras de todo el viaje. Aún quedan algunas puertas a las que llamar y muchas en las que seguir insistiendo.
Si alguno de vosotros tiene alguna idea, conoce a alguien o es familiar de Bill Gates, por favor, háznoslo saber.
Gracias por todo una vez más.
Andrés
¡Ánimo, aventureros! 🙂